Celem badania było odnalezienie powiązań między zaspokojeniem potrzeb (mierzonych percepcją postaw rodzicielskich) w dzieciństwie a zadowoleniem z małżeństwa. Badaniem objęto 140 osób (70 par małżeńskich) dobranych celowo ze względu na wiek (do 50. roku życia), okres trwania małżeństwa (od czterech do 15 lat) oraz wykształcenie badanych (co najmniej średnie). W badaniu wykorzystano CRPBI (The Child’s Report of Parent Behavior Inventory) E.S. Schaefera w opracowaniu W.S. Kowalskiego oraz Kwestionariusz Szczęścia Małżeńskiego (Marital Happiness Questionnaire) H.I. Eysencka i G. Wilsona w opracowaniu K. Pospiszyl. Wyniki badania potwierdziły związek między percepcją postaw rodzicielskich doświadczanych przez badanych w dzieciństwie a ich szczęściem małżeńskim. Postawy takie jak odrzucenie, dystans uczuciowy, wpajanie poczucia winy i niepokoju, nadmierna ingerencja i stosowanie przymusu przez rodziców miały toksyczny wpływ na dzieci, a ich skutki rozciągały się na ich późniejsze życie. Osoby wychowane w dysfunkcjonalnych rodzinach wkraczały w dorosłe życie z poczuciem ułomności, braku wartości i z niezaspokojoną potrzebą miłości, co stanowiło zagrożenie dla ich związków, gdyż nie potrafili dać miłości bezwarunkowej, niezależnej od walorów drugiej osoby, bezinteresownej i wszechogarniającej. Rodzice, którzy nie umieją dać dzieciom takiej miłości, sami jej najczęściej nie doświadczyli, przez co nie posiadali modelu postępowania, który pozwoliłby im kochać współmałżonka i dzieci w zdrowy sposób. Tego rodzaju relacje przenoszone są w rezultacie z pokolenia na pokolenie.