Celem badania było porównanie percepcji bezpośredniej systemu rodzinnego dokonywanej przez poszczególnych członków rodzin, w których młodzież doświadcza kryzysu w wartościowaniu, oraz porównanie rzeczonej perspektywy osób z rodzin dysfunkcjonalnych i funkcjonalnych. Badaniem objęto 49 osób w wieku 17-19 lat, które poszukiwały pomocy psychologicznej z powodu depresji, trudności szkolnych i zaburzeń zachowania. Posłużono się Kwestionariuszem do Badania Kryzysu w Wartościowaniu KKW (Oleś, 1998). Finalnie do analizy wykorzystano dane 22 respondentów o najwyższych wskaźnikach kryzysu w wartościowaniu (wszyscy badani zamieszkiwali okolice Lublina oraz posiadali rodziców z wykształceniem średnim). Grupę porównawczą stanowiły osoby z rodzin pełnych, dobrane parami do badanych z uwzględnieniem wieku, płci, typu szkoły, wyników KKW (niskie wskaźniki) oraz wykształcenia rodziców. Wyniki badania ujawniły, że w rodzinach młodzieży, która korzystała z pomocy psychologicznej, miały miejsce istotne zbieżności i niewielkie rozbieżności w percepcji funkcjonowania rodziny jako systemu. W rodzinach klinicznych (dzieci korzystały z pomocy psychologa) zbieżności dotyczyły przede wszystkim negatywnych wymiarów funkcjonowania rodziny. Dzieci posiadały najbardziej pesymistyczny obraz rodziny, matki natomiast miały tendencję do postrzegania jej w bardziej pozytywnych barwach niż dzieci i ojcowie. W rodzinach z grupy klinicznej zaobserwowano „negatywny filtr percepcyjny”, który pojawiał się na zasadzie sprzężenia zwrotnego i tworzył trwały schemat typowy dla wszystkich członków rodziny. Wyniki te okazały się zgodne z rezultatami T. Schilla i współpracowników (1991).