Celem badania było określenie, jakimi typami szkół były szkoły Stowarzyszenia Oświatowców Polskich w opinii dyrektorów tych placówek. W badaniu zastosowano kwestionariusz wywiadu, w którym wszystkie pytania miały postać otwartą. Uzyskano odpowiedzi od dyrektorów siedmiu zespołów szkół średnich policealnych na dziewięć powołanych przez SOP. Na niektóre pytania odpowiadali uczniowie badanych szkół. Wyniki badania ujawniły, że pozytywne dokonania poszczególnych szkół, które zdaniem respondentów powinny być upowszechnione, obejmowały w zasadzie wszystkie podstawowe zakresy pracy (dydaktykę, wychowanie, planowanie, organizację, kontrolę i warunki działalności danej placówki). Uczniowie średnich i policealnych szkół SOP akceptowali nauczycieli o osobowości asertywnej i kooperatywnej. Nauczyciel powinien być ich zdaniem stanowczym, wymagającym profesjonalistą, nie zaś pobłażliwym, pozbawionym agresji i spolegliwym „dobrym wujkiem”. Jednocześnie oczekiwano wrażliwości i bycia pomocnym w rozwiązywaniu problemów edukacyjnych i osobistych słuchaczy. Do najczęstszych przyczyn niepowodzeń szkolnych uczniów zaliczono m.in. brak systematyczności uczniów, brak umiejętności samodzielnej pracy z materiałem, niskie wskaźniki frekwencji, brak umiejętności oceny swoich umiejętności przy wyborze szkoły itp. Zdaniem dyrektorów szkół osiągnięcia nauczyciela to rozbudzanie u uczniów potrzeby zainteresowań i motywacji do dalszego kształcenia, uzyskanie bardzo dobrych opinii zakładów pracy na temat uczniów odbywających tam praktyki zawodowe czy ukształtowanie u uczniów umiejętności współpracy w zespole. Determinujący wpływ na wyniki pracy szkoły mają w opinii badanych następujące czynniki: kadra pedagogiczna, jasno określone cele działalności szkoły, sprawne zarządzanie placówką, dobra baza materialna i konsekwentne egzekwowanie regulaminu szkoły. Większość metod badania wyników kształcenia stosowanych w szkołach miała charakter obligatoryjny i obejmowała różnego rodzaju egzaminy i sprawdziany, a także kontrolę nauczyciela w ramach danego przedmiotu. W niektórych szkołach stosowano również badania empiryczne lub psychodydaktyczne za pomocą ankiet i innych narzędzi. Pięć szkół prowadziło badania nad zewnętrznymi efektami kształcenia (losy absolwentów, współdziałanie z zakładami pracy, współpraca z urzędami pracy). Dyrektorzy wymienili szereg motywów podejmowania przez uczniów nauki w ich szkołach, wśród których znalazły się motywy ekonomiczno-praktyczne (np. zdobycie w krótkim czasie dobrego zawodu), społeczne (np. renoma szkoły), poznawcze (np. dobre przygotowanie do nauki w szkole wyższej), indywidualne (np. brak barier architektonicznych dla niepełnosprawnych). Zdaniem badanych największym zagrożeniem dla funkcjonowania ich placówek była reforma edukacji i administracji kraju. Wśród propozycji zmian systemu prawno-organizacyjnego obowiązującego ówcześnie w szkolnictwie zaproponowano m.in. zrównanie w prawach i obowiązkach różnych typów szkół (np. publicznych i niepublicznych), większą swobodę w kreowaniu autorskich programów nauczania, odejście od limitowania zarobków emerytów i publikowanie informacji o uczniach szkół niepublicznych w materiałach MEN, podobnie jak w przypadku szkół publicznych.