Badaniem metodą wywiadu objęto młodzież z Torunia – 610 uczniów. 61,7% badanych nie wskazało ważnych w swoim doświadczeniu życiowym ludzi, których mogliby uznać za swoich rzeczywistych wychowawców. Pozostali wskazywali głównie wychowawców nieprofesjonalnych – 28,8% wskazań, osoby z najbliższej rodziny – 18,5%, przyjaciół, sąsiadów, kolegów, znajomych – 10,3%. Wychowawców profesjonalnych wskazało 14,4% badanych. Dane te wskazywały na istnienie swoistej próżni wychowawczej, w której jednostka dorastająca była najczęściej zdana na samą siebie, obnażały niewydolność instytucji zatrudniających profesjonalnych wychowawców, w których badani mimo ośmiu lat nauki w szkole podstawowej i co najmniej trzech lat nauki w szkole ponadpodstawowej nie spotkali osób wywierających istotny wpływ na ich życie.