Celem badania była charakterystyka postaw rodzicielskich, dostrzeganych przez dzieci niepełnosprawne u swoich rodziców. W badaniu wzięło udział 65 uczniów z klas szóstych i siódmych z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego Centrum Rehabilitacji Zespołu Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej w Konstancinie-Jeziornej. Posłużono się metodą sondażu diagnostycznego, do zebrania materiału wykorzystano dwa kwestionariusze ankiety – oddzielne do badania postaw matek i ojców wobec chorych dzieci. Każda z ankiet zawierała 120 stwierdzeń; dzieci przy każdym zaznaczały odpowiedź tak jest albo tak nie jest. Dzieci cierpiały przeważnie na takie schorzenia jak: zaawansowana skolioza, wady wrodzone i amputacje. Blisko 50% respondentów chorowało na choroby układu kostnego; te dzieci nie identyfikowały się z osobami niepełnosprawnymi. Ponad 9% uczniów miało wady wrodzone. Blisko 40% badanych miało w przeszłości wypadek. Wyniki badania wykazały, że dzieci niepełnosprawne u swoich rodziców częściej widzą postawy negatywne niż pozytywne. Ponad połowa respondentów twierdziła, że oboje rodzice przejawiają wobec nich negatywne zachowania, np. brak akceptacji choroby i faktu, że dzieci potrzebują większej troski. Około 56% uczniów uważało, że u ich matek dominuje postawa negatywna. Dzieci zwracały uwagę na takie postawy negatywne jak: zbyt wysokie wymagania, nadmierna ochrona, unikanie i odtrącenie. 30% dziewczynek czuło się odtrącanych przez matki, 25% twierdziło, że matki ich unikają, 11% – że są zbyt wymagające. 6% badanych uczennic uważało, że matki zbyt mocno je chronią. 36% chłopców skarżyło się na nadmierną ochronę przez matki, 24% uczniów czuło się odtrąconych przez matki. 40% dziewcząt twierdziło, że ojcowie są wobec nich zbyt wymagający, 44% chłopców skarżyło się na poczucie odtrącenia przez ojców. Zaobserwowano, że matki rzadziej niż ojcowie okazują postawę negatywną wobec córek. U 43% matek i 33% ojców respondenci dostrzegali przejawy postaw pozytywnych, czyli akceptacji i rozumnej swobody. Dziewczęta twierdziły, że ich matki (58%) są wobec nich bardziej nastawione pozytywnie niż ojcowie (40%). Chłopcy – jak się okazało – rzadziej niż dziewczynki dostrzegają przejawy pozytywnych zachowań ze strony rodziców – uważali, że pozytywne ustosunkowanie przejawiało wobec nich 37% matek i 25% ojców. 22% dziewczynek uważało, że matki są wobec nich akceptujące; z tym samym zdaniem zgodził się co czwarty chłopiec. Tylko 7% chłopców odczuwało akceptację ze strony swoich ojców (o postawie akceptującej ojców było przekonanych 22% dziewczynek). Jedynie 18% chłopców widziało u swoich rodziców postawę rozumnej swobody; tę samą opinię wyraziło 30% dziewczynek. 35% dziewczynek stwierdziło, że matki są ich najlepszymi przyjaciółkami, 25% zaś uważało ojców za przyjaciół. O matkach podobnie wypowiedziało się 21% chłopców, a o ojcach – 10%. Na podstawie uzyskanych wyników można stwierdzić, że wśród ojców dzieci niepełnosprawnych dominują postawy negatywne, wyrażające się w surowych zasadach wychowania dziecka. Matki przejawiały bardziej ambiwalentne postawy niż ojcowie – bywały zbyt zdystansowane uczuciowo z jednej strony, z drugiej zaś – zbyt skoncentrowane uczuciowo. Matki uzyskiwały mniej krytycznych ocen niż ojcowie. Ojcom przypisywano znacznie mniejszy udział w zachowywaniu spokojnej atmosfery w środowisku rodzinnym.