Przedmiotem badania były: opieka i wychowanie dzieci w rodzinach dotkniętych bezrobociem. W badaniu wzięły udział 654 rodziny pełne, w których oboje rodzice pracowali zawodowo, a w okresie przeprowadzania badania 418 ojców i 526 matek nie miało pracy. W 58 rodzinach oboje rodzice pozostawali na bezrobociu. Wszystkie rodziny pochodziły z województw koszalińskiego i słupskiego. Do zebrania materiału wykorzystano wywiad, obserwację oraz analizę dokumentów. Posłużono się metodą sondażu diagnostycznego. Podstawowym narzędziem był kwestionariusz wywiadu w rodzinie i szkole. 68,4% rodziców miało pochodzenie robotnicze, 24,7% chłopskie. 53,3% rodziców legitymowało się wykształceniem zasadniczym zawodowym. 91,3% rodzin żyło poniżej minimum socjalnego. Z powodu trudności finansowych 89,5% rodzin oszczędzało na jedzeniu, z tego powodu posiłki były mniej urozmaicone. Dzieci jadły więcej produktów mącznych, mniej słodyczy, owoców i warzyw. 45,6% dzieci nie jadało w domu śniadań, nie przynosiło posiłku do szkoły. 9,2% rodzin nie było objętych programem dożywiania w szkole. Krótkotrwałe bezrobocie rodziców nie miało wpływu na stan zdrowia dzieci. Trudna sytuacja materialna ograniczyła dostęp do kultury, turystyki i wypoczynku. Dzieci jednak bardzo dużo czasu spędzały na świeżym powietrzu, co korzystnie wpływało na ich stan zdrowia. Dorośli brali mały udział w organizowaniu dzieciom czasu wolnego, nawet pomimo że któryś z rodziców większość dnia spędzał w domu. Rodzice – świadomi własnych braków w wykształceniu – stwarzali dzieciom jak najlepsze warunki do nauki – o 3,4% zmniejszył się odsetek ocen niedostatecznych, a o 6,7% zwiększył się odsetek ocen bardzo dobrych, dobrych zaś – o 5,8%. Przed utratą pracy 65% małżeństw żyło zgodnie, w obecnym czasie 32%. Sporadyczne konflikty pomiędzy małżonkami nie miały wpływu na osłabienie więzi emocjonalnej. W 18,9% rodzin występowały długotrwałe konflikty pomiędzy rodzicami. Do najczęstszych przyczyn konfliktów należały pogarszająca się stale sytuacja materialna rodziny, wzrastające zadłużenie. 14,5% dzieci nie mogło uczyć się w wymarzonej szkole ze względu na trudności finansowe. 40,2% rodziców nie miało planów co do dalszego kształcenia dzieci. 43,2% rodziców chciało, aby uczyły się w szkole zawodowej, a 12,3% w liceach albo technikum. Konflikty rodzinne, stałe napięcie powodowały trudności wychowawcze: 34,8% dzieci odczuwało niechęć do nauki, 28,6% kłamało, 16,8% uciekało z lekcji, a 15,4% przejawiało agresję w stosunku do rówieśników. Okazało się przy tym, że oddziaływanie wychowawcze rodziców nie było właściwe. Zniecierpliwienie rodziców – spowodowane pośrednio utratą pracy – sprawiło, że wzrosło stosowanie kar w 36,8% domów (przed utratą pracy kary stosowano w 18,6% rodzin). W blisko 38,7% rodzin stosowało się nagrody – najczęściej w postaci pochwał, aprobaty i uznania. W 31,1% domów dzieci miały stałe obowiązki, w pozostałych rodzinach – tylko sporadyczne.