Celem ankiety była ewaluacja programu Przemoc wobec dziecka. Program profilaktyczny dla dzieci i ich rodziców. Program składał się z 14 ćwiczeń: Wyrzuć to z siebie (oddzielnie dla rodziców i dzieci), Czy zasłużył na lanie?, Gdy dziecko coś przeskrobie, Lubię, nie lubię… (oddzielnie dla rodziców i dzieci), Zamiana ról, Kim jestem?, Czy znasz swoje prawa?, Czy respektujemy prawa naszych dzieci?, Sposoby na rodziców, Mówić, nie mówić, Pralka, Przywitanie. W ankiecie uczestniczyło 24 uczniów klasy trzeciej szkoły podstawowej i 24 rodziców. Kwestionariusz ankiety dla rodziców składał się z trzech części: świadomość rodziców na temat praw dziecka, empatia i zrozumienie potrzeb dziecka jako czynnik wpływający na zmianę zachowań agresywnych wobec dziecka, respektowanie praw dziecka. Ankieta dla dzieci zawierała także trzy części: wiedza o przemocy, kary fizyczne stosowane przez rodziców, znajomość własnych praw. Wszyscy rodzice – zarówno przed programem, jak i po nim – zgodzili się, że dzieci mają prawo do wolności od przemocy, do szacunku, zachowania ich godności, nietykalności osobistej, do wypoczynku i wolnego czasu oraz do rozwoju. Okazało się jednak, że nie wszyscy ankietowani rodzice daliby swoim dzieciom prawo do swobodnego wyrażania myśli, do sumienia i wyznania (14 rodziców przed programem i 20 po). Troje rodziców – przed programem i po – nie dałoby swoim dzieciom prawa do wyrażania własnych poglądów. 22 rodziców po programie dałoby dzieciom prawo do wiedzy o własnym pochodzeniu. Po uczestnictwie w programie rodzice byli bardziej skłonni do przyznania się do niesłusznego ukarania dziecka i przeproszenia za niesprawiedliwą karę. Wszyscy uczniowie po programie zgodzili się, że zamykanie dziecka w ciemnym pokoju albo pozbawienie go posiłku są formą przemocy. Wszyscy ankietowani z tej grupy uważali, że wychowanie dziecka może obyć się bez bicia. Okazało się jednak, że blisko 40% dzieci dopuściłoby takie zachowania rodziców jak: nakaz milczenia, stosowanie wyzwisk, zakaz spotykania się z kolegą albo koleżanką. Przeprowadzono również ankietę ewaluacyjną programu W poszukiwaniu dróg zapobiegania przemocy. Program składał się z 13 ćwiczeń: Wspomnienia z dzieciństwa, Czy zasłużył na lanie?, 100 pytań do naszych dzieci, Jak uniknąć bicia?, Mamo, tato – tak nie wolno!, Gdzie szukać pomocy?, Scenka z ulicy, Chwileczkę – to nie ja!, Uwaga: rozładowujemy naszych rodziców, Za kilka minut mama wróci z wywiadówki. Szykuje ci się w związku z tym wielkie lanie. Co zrobić, żeby osłabić skutki zapowiadającego się lania?, Czy znasz swoje prawa?, Jak będę mamą, jak będę tatą, Śmiechu warte oraz Takie chwile pamięta się długo. W badaniu wzięło udział 100 uczniów, w tym 50 dziewcząt i 50 chłopców, z klas drugich i trzecich szkoły podstawowej. Przed badaniem 68 respondentów uważało, że bicie jest formą przemocy (z tym stwierdzeniem po przeprowadzeniu programu zgodziło się 99 uczniów). Jednak przed programem tylko 23 osoby zgodziły się, że zamykanie dziecka w ciemnym pokoju także jest przemocą (tak uważało po programie już 88 uczniów). 29 respondentów przed programem twierdziło, że dzieci można bić po twarzy (takiego zdania były dwie osoby po programie). 15 ankietowanych przed programem uważało, że dzieci można bić kablem (dwie osoby tak odpowiedziały po programie). 33% uczniów chroniło się ucieczką przed karą, 39% wybierało kłamstwo, 38% wymówkę, a 49% płakało w takich sytuacjach. Niemal we wszystkich tych przypadkach wzrost umiejętności w radzeniu sobie w sytuacji przemocy wzrósł wśród uczniów o średnio 50%. Po przeprowadzeniu programu 43 uczniów szukałoby pomocy u innych ludzi w sytuacji przemocy (przed programem: 27 ankietowanych), 19 uczniów zwróciłoby się do nauczyciela (przed programem: trzy osoby).