Celem badania było określenie standardów usprawiedliwiania agresji i technik wychowawczych stosowanych przez rodziców wobec dzieci agresywnych i nieagresywnych. W badaniu uczestniczyło 150 osób (dobór losowy), w tym 69 chłopców i 81 dziewczynek w wieku od 8 do 10 lat. Dzieci uczęszczały do szkół podstawowych w małych polskich miasteczkach. W badaniu wzięli udział także rodzice uczniów – 95 matek i 55 ojców. Przyjęto cztery wskaźniki agresji wobec wycofania dzieci uczestniczących w badaniu: agresja identyfikowania za pomocą metody wskazania przez rówieśników (intensywność zachowań agresywnych dziecka wobec rówieśników); samooszacowanie własnej agresji (raczej ukryte tendencje niż agresja przejawiana w zachowaniu); tendencja do wycofywania się w sytuacjach konfliktowych; samooszacowanie lęku spowodowanego agresją przejawianą przez innych. Badanie wykazało, że brak aprobaty wobec agresji wśród matek wiąże się bezpośrednio z brakiem agresji, brakiem agresywnej samoidentyfikacji i brakiem hamowania zachowań agresywnych, ale także z lękiem dziecka przed staniem się ofiarą. Uczniowie, których matki były raczej obojętne wobec agresji, przejawiali niewysoki poziom agresji behawioralnej i brak agresywnej albo lękowej samoidentyfikacji. Uczniowie, których matki nie były konsekwentne wobec zachowań agresywnych, okazały się nieagresywne, ale w ich przypadku uwidocznił się znaczny wpływ postawy matek. Dzieci, których matki aprobowały emocjonalną agresję i nie aprobowały agresji instrumentalnej, hamowały zachowania agresywne i bały się samoidentyfikacji. Wzorzec postaw matek okazał się częściowo zbieżny ze wzorcem postaw przejawianych przez ojców. Uczniowie, których ojcowie nie aprobowali zachowań agresywnych, nie manifestowali ani nie przejawiali agresji. Natomiast dzieci ojców, którzy aprobowali agresję, same przejawiały raczej niską agresywność, pojawiały się u nich słabe objawy hamowania agresji, niewielka tendencja do jej unikania i nieduża obawa przed nią. Na podstawie wyników badania sformułowano dwa wnioski: orientacja życiowa rodziców wpływa na rozwój określonych elementów systemu motywacji agresji dziecka; matki i ojcowie odgrywają różne role w socjalizacji agresji chłopców, ojcowie przy tym w tym procesie wydają się ważniejsi.