Celem badania było poznanie opinii uczniów na temat możliwości dialogu w kształceniu szkolnym. W badaniu wzięło udział 284 uczniów klas trzecich z 20 liceów ogólnokształcących w południowej Polsce. Tylko 49 respondentów zgodziło się z opinią mówiącą, że uczniowie mają możliwość samodzielnie formułować problemy dydaktyczno-wychowawcze. 48 licealistów uważało, że mogą oni wysuwać własne hipotezy; tyle samo osób twierdziło, że w ich szkołach szanuje się odmienne poglądy. 85 respondentów zgodziło się, że nauczyciele dopuszczają ich do zadawania pytań. 57 badanych uważało, że nauczyciele stwarzają warunki do mówienia prawdy. Tylko 37 osób twierdziło, że uczniowie mogą prezentować własne poglądy i opinie w szkole. Badani chcieliby, aby podczas lekcji nauczyciele stwarzali im większe możliwości do dyskusji i wyrażania własnych poglądów; pisano m.in.: Uczeń powinien mieć większą swobodę w wypowiadaniu się, tzn. nie bać się powiedzieć tego, o czym sam pomyślał. Wiele jest osób, które często chciałyby coś powiedzieć, ale boją się, że to byłoby niezgodne z obowiązującą regułą. Profesorowie powinni mobilizować uczniów do formułowania samodzielnych wniosków, przecież każdy człowiek potrafi. Do zadań kształcenia opartego na dialogu powinny należeć takie czynniki jak: rozwijanie zdolności do sprawnego i twórczego myślenia; pomoc uczniom w kształtowaniu wewnętrznej wolności, szlachetności, miłości i odpowiedzialności; rozwijanie zdolności do przyjaźni i szacunku wobec innych osób; danie uczniom trwałych i gruntownych podstaw do samowychowania; pomoc uczniom w zbliżaniu się do doskonałego człowieczeństwa.