Celem badania było określenie przyczyn lub zespołu przyczyn, których następstwem były ucieczki wychowanek z Młodzieżowego Ośrodka Wychowawczego (placówki resocjalizacyjnej). Przeanalizowano protokoły ucieczek dziewcząt, które samotnie opuściły placówkę, z lat 1990-1996. W protokołach znajdowały się wywiady psychologa i pedagoga przeprowadzone z wychowanką po jej powrocie do ośrodka. W latach 1990-1996 zarejestrowano w placówce 65 ucieczek, w większości tych samych wychowanek. Jedna trzecia dziewcząt, które podjęły się ucieczki, nie wróciła nigdy do ośrodka. Pozostałe 39 osób powróciło do placówki – 28 zostało odnalezionych przez policję, cztery przywieziono przez rodziców. Analiza protokołów rozmów psychologów i pedagogów z wielokrotnymi uciekinierkami ujawniła, że do najczęstszych powodów ucieczek należały brak chęci zaadaptowania się do życia w nowych warunkach oraz brak akceptacji dla decyzji sądu i rodziców o konieczności czasowego odizolowania wychowanki od dotychczasowego środowiska. Dziewczęta te twierdziły, że nie chciały żyć w zamknięciu i pragnęły wolności, ponadto często deklarowały silny związek emocjonalny z nieformalną grupą rówieśniczą, do której należały przed przybyciem do ośrodka. Badania psychologiczne ukazywały te wychowanki jako cechujące się bardzo niską motywacją do nauki i pracy, „żyjące chwilą”, niepotrafiące myśleć o swoim życiu w perspektywie przyszłości. W badanej grupie znalazło się 10 opisanych wyżej dziewcząt (26%). Siedem uciekinierek stanowiły wychowanki, które opuściły ośrodek za namową koleżanki. Dziewczęta te wypowiadały się bardzo pozytywnie o ośrodku, wychowawcach i nauczycielach, lecz ze względu na ograniczone możliwości intelektualne były łatwiej podatne na wpływy, silniej odczuwały lęk przed odrzuceniem ze strony koleżanek oraz miały mniejszą umiejętność krytycznej oceny sytuacji. Pięć wychowanek zdecydowało się na ucieczkę w okresie wakacyjnym lub świątecznym ze względu na brak zgody sądu lub rodziny na wyjazd świąteczny lub wakacyjny do domu rodzinnego. Cztery osoby opuściły ośrodek po otrzymaniu dramatycznej wiadomości z domu rodzinnego, głównie o pobiciu matki przez ojca lub konkubina matki, znęcania się psychicznego i fizycznego ojca nad resztą rodziny. Decyzja o powrocie do domu argumentowana była w tych przypadkach chęcią „zrobienia porządku”. Trzy dziewczyny jako powód ucieczki podały brak informacji z domu rodzinnego, co wywołało u nich obawy, że w domu dzieje się coś złego lub że rodzina zapomniała o nich i celowo zerwała kontakt. Ucieczki miały miejsce pomimo podejmowania przez pracowników ośrodka prób nawiązania z rodziną kontaktu, co wynikało z braku zaufania i wiary wychowanek w skuteczność tych zabiegów. W przypadku dwóch uciekinierek brak informacji dotyczył chłopaka. Dwie wychowanki uciekły z ośrodka z obawy przed karą za naruszenie regulaminu placówki (np. picie alkoholu). Wyolbrzymianie kary, zwykle z powodu doświadczanego poczucia winy, i odczuwany dyskomfort psychiczny prowadziły do ucieczki (uaktywniony mechanizm obronny). Najrzadziej występującą przyczyną ucieczek były odwiedziny znajomych, kolegów lub krewnych, którzy namawiali do opuszczenia ośrodka i oferowali pomoc w tym zakresie.