Celem badania było poznanie opinii wychowanków-absolwentów Ośrodka Szkolno-Wychowawczego nr 1 dla Niesłyszących im. K. Mańki w Lublińcu na temat integracyjnego i segregacyjnego systemu edukacji dla dzieci i młodzieży niesłyszącej. Badanie miało charakter ankietowy, odpowiedziało 86 wychowanków-absolwentów ośrodka z lat 1993-1994, w tym 48 kobiet i 38 mężczyzn. 72 badanych założyło rodziny i posiadało dzieci, których ogółem było 104, w tym 84 niesłyszących, 16 głuchych i czworo niedosłyszących. Wyniki badania ujawniły, że odwrotnie od specjalistów z dziedziny nauczania osób z upośledzeniem słuchu większość wychowanków-absolwentów ośrodka uznała system segregacyjny za korzystniejszy od systemu integracyjnego dla psychofizycznego i intelektualnego rozwoju dzieci i młodzieży niesłyszącej. Badani odnieśli się z rezerwą do systemu integracyjnego, zarówno realizowanego w ramach zwykłych masowych szkół publicznych, jak i w funkcjonujących placówkach systemu segregacyjnego. System segregacyjny ceniony był za to, że dzięki niemu dzieci w toku nauki szkolnej nie odczuwały swojej głuchoty jako upośledzenia czy zjawiska piętnującego oraz nie doświadczały z tego powodu niechęci i odrzucenia rówieśników. Jednocześnie niektórzy zwrócili uwagę, że przebywanie w izolacji od słyszących rówieśników nie sprzyjało powstawaniu wspólnot słyszących z niesłyszącymi oraz naturalnemu przyswajaniu mowy słowno-artykulacyjnej. Opinia wychowanków ośrodka warunkowana była silnie ich własnymi doświadczeniami, które w większości obejmowały naukę w systemie segregacyjnym. Potwierdzeniem tego, że system segregacyjny nie musi prowadzić do ujemnych konsekwencji, był wysoki stopień przystosowania społecznego absolwentów do życia w środowisku osób słyszących. Jednocześnie zaobserwowano u badanych tendencję do funkcjonowania głównie w kręgu osób niesłyszących.