Badanie dotyczyło relacji między kondycją psychiczną i jej wymiarami a poziomem wykształcenia. Badaniem objęto reprezentatywną próbę ludności Polski w wieku powyżej 16 lat, zebrano dane od 877 osób, 54,3% kobiet i 45,7% mężczyzn; 4,4% miało wykształcenie niepełne podstawowe, 34,8% podstawowe, 24,7% zasadnicze zawodowe, 5,5% niepełne średnie, 20,2% średnie, 4,2% niepełne wyższe, 6,2% wyższe. Zastosowano kwestionariusz własnej konstrukcji, wzory zaczerpnięto z Kestionariusza Delta Drwala, Inwentarza Osobowości Eysencka, Kwestionariusza STAI Spielbergera, Kwestionariusza 16-czynnikowego Cattella, testów Guilforda, zadań Trzebińskiego. Stwierdzono, że kondycja psychiczna wzrastała wraz z poziomem wykształcenia, chociaż kondycja osób mających wykształcenie niepełne bywała lepsza od kondycji osób o pełnym wykształceniu; wymiar wiary we własne możliwości nie był związany z wykształceniem; wymiar siły psychicznej wzrastał z poziomem wykształcenia do niepełnego średniego, następnie malał, najwyższy był u osób z wykształceniem wyższym; zależność między dystansem psychicznym a wykształceniem nie była silna, choć istotna – niski dystans miały osoby o wykształceniu niższym od niepełnego średniego, większą autoironią i nonkonformizmem cechowały się osoby o wykształceniu niepełnym wyższym; związek otwartości poznawczej z wykształceniem należał do najsilniejszych.