Przedmiotem badania była ocena studiów wyższych przez czynnych zawodowo nauczycieli pracujących w szkołach specjalnych i ośrodkach szkolno-wychowawczych różnych typów w południowej Polsce. Badaniem ankietowym objęto 123 wychowawców internatów, w tym 106 kobiet i 17 mężczyzn. Większość badanych stanowiły osoby pozostające w związku małżeńskim. Wszyscy ukończyli studia wyższe – oligofrenopedagogikę (49,6%), surdopedagogikę (33,3%), resocjalizację (siedem osób), pedagogikę terapeutyczną (cztery osoby), pedagogikę ogólną i matematykę (pojedyncze osoby). 49% badanych stanowili absolwenci studiów dziennych, a 51% – zaocznych. Najliczniejsza była grupa, która ukończyła studia w 1990, 1987, 1988, 1989 i 1991 roku. Dla większości badanych szkoła specjalna była pierwszym miejscem pracy, gdzie najczęściej pracowano od roku do 10 lat. Opinia nauczycieli o studiach była na ogół pozytywna, choć badani dostrzegli pewne braki w swych kompetencjach wynikające z niedoskonałości systemu kształcenia. Treściom kształcenia zarzucono przestarzałość w obszarze wiedzy specjalistycznej oraz nieuwzględnianie potrzeb społecznych. Ściślejsza powinna być również współpraca uczelni z placówkami oświaty specjalnej i systemu integracyjnego. Podkreślano znaczenie praktyki pedagogicznej, odpowiadającej specjalizacji przyszłego nauczyciela, która była zdaniem badanych niewystarczająca. Wśród metod nauczania preferowano ćwiczenia laboratoryjne i konwersatoryjne, średnio oceniano pozostałe. Od wykładowcy oczekiwano szerokiej wiedzy oraz własnego doświadczenia praktycznego w pracy z dzieckiem specjalnym. W rekrutacji na studia nauczycielskie powinny być w większym stopniu brane pod uwagę predyspozycje osobowościowe kandydatów.