Celem badania było określenie stopnia przystosowania do życia dzieci ze schyłkową niewydolnością nerek, które były poddawane dializie lub którym przeszczepiono nerkę w Centrum Zdrowia Dziecka. Kryterium doboru próby było również uczęszczanie do szkoły dla dzieci w normie intelektualnej. Badaniem objęto 25 dzieci w wieku od 9 do 16 lat. W badaniu wykorzystano Kwestionariusz Zachowania się Dziecka w Przedszkolu i w Szkole (CBI: Clasroom Behaviour Inventory) E. Schaefera i M. Aaronson. Dzieci ze schyłkową niewydolnością nerek, leczone dializoterapią lub transplantacją, potrzebowały pomocy opiekunów (rodziców, lekarzy, nauczycieli) w przystosowaniu się do życia w trudnej, nowej dla nich sytuacji. Schyłkowa niewydolność nerek ze względu na nieuleczalność powodowała znaczne ograniczenie aktywności życiowej, co w przypadku dzieci mogło być źródłem niepowodzeń szkolnych. Niezbędna okazała się stała opieka psychopedagogiczna nad dziećmi, która przygotowywałaby je do samodzielnego funkcjonowania poza oddziałem szpitalnym, a także współpraca z rodziną i pomoc w przełamywaniu barier społecznych.