Przedmiotem badania były więź między domem i szkołą oraz możliwości jej budowania i wzmacniania, również z uczestnictwem dziecka. Badaniem objęto oddział przedszkolny przy szkole podstawowej w małej miejscowości. W roli wzmocnienia pozytywnego zastosowano ozdobne bileciki z pozytywnymi uwagami na temat zachowania dziecka w formie zdania oznajmującego. Karnety ukazywały się w dwóch seriach – w pierwszej bileciki zawierały informacje na temat mocnych stron dziecka, w drugiej zaś obszarów, w których dziecko ma trudności. Treść bilecików (dotycząca za każdym razem trzech wylosowanych uczniów) była najpierw omawiana z uczniami w klasie, a następnego dnia badaczka pytała dzieci o reakcję rodziców. Niezależnie od tego zaproszono rodziców na trzy spotkania z nauczycielką, na które dostawali zaproszenia imienne. Na pierwszym spotkaniu omawiano pierwszą serię karnetów, na kolejnym zaś drugą. Rodzice układali programy edukacyjne dla dzieci i podejmowali działania mające pomóc im w pokonaniu trudności. Na trzecim spotkaniu (zamiast karnetów rodzice otrzymali kwiatki wykonane przez dzieci) weryfikowano plan edukacyjny i oceniano, czy wspólna praca z dzieckiem przyniosła oczekiwane efekty. Oceniano również pomysł karnetów. Wzmocnienie pozytywne w postaci karnetów prowokowało dziecko do stawiania sobie zadań i ich realizacji. Dziecko przynoszące rodzicom pozytywne uwagi na temat swoich osiągnięć oraz wywołujące tym samym ich reakcję zyskiwało poczucie aprobaty, akceptacji i ważności własnej osoby, co owocowało wiarą we własne siły oraz przekonaniem o celowości wysiłków. Między nauczycielem a rodzicami nawiązała się więź oparta na zaufaniu i dążeniu do zapewnienia dzieciom wszechstronnego, harmonijnego rozwoju. Tworzenie więzi między domem i szkołą sprzyjało zaznajamianiu się rodziców z pracą wychowawczo-dydaktyczną przedszkola i szkoły, a informacje na ten temat docierały do szerszego środowiska. Prowadzenie dialogu z rodzicami stawiało ich w roli uczestników w kształtowaniu procesu edukacyjnego dziecka. Bliższe relacje między nauczycielem i rodzicami umożliwiały stworzenie indywidualnego programu edukacyjnego dla dziecka. Nawiązana forma współpracy z rodzicami kontynuowana była z powodzeniem w klasie pierwszej szkoły podstawowej.