Badanie przeprowadzono w ramach programu dotyczącego strategii radzenia sobie ze stresem przez rodziców chorych dzieci oraz realizowanego przez Zakład Psychologii Klinicznej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie w latach 1992-1994. Celem badania było poznanie opinii rodziców dzieci leczonych z powodu zaburzeń emocjonalnych na temat poradni zdrowia psychicznego, różnych form pracy z dzieckiem realizowanych w poradni oraz stopnia uciążliwości objawów obserwowanych u dziecka. Badaniem objęto 23 rodziny, które zgłosiły się do PZP i po roku nadal pozostawały pod opieką poradni. W badaniu zastosowano kwestionariusz Informacje o Stanie Dziecka (arkusz objawów) oraz Leczenie Dziecka w PZP. W percepcji rodziców zmieniał się z czasem stopień uciążliwości objawów u dziecka – stawały się one bardziej uciążliwe. Brak obiektywnych informacji na temat zmian stanu dziecka uniemożliwił jednak rozstrzygnięcie, czy pogarszanie się uciążliwości objawów wynikało z coraz większych problemów wnoszonych do rodziny przez chorobę, zmęczenia rodziców, narastającego poczucia bezsilności wobec zaburzeń dziecka czy z niedostatecznego wsparcia ze strony PZP. Poszukiwanie wsparcia w poradni stanowiło ważny element radzenia sobie rodziców z chorobą dziecka. Świadczyło o tym to, że pomimo narastającego odczucia uciążliwości objawów choroby, co mogło być odebrane jako brak efektywności leczenia, rodzice nadal utrzymywali kontakt z poradnią. Badani oczekiwali od poradni, że będą w niej traktowani życzliwie i ze zrozumieniem, a pracownicy poradni będą gotowi udzielać rzeczowych informacji na temat zaburzeń dziecka i sposobów ich leczenia. Ważne było również wyjście poza objawy dziecka i zajęcie się również problemami całej rodziny.