Przedmiotem badania była recepcja liryki Juliana Tuwima w klasach czwartych i szóstych szkoły podstawowej. W badaniu posłużono się metodą rysunku ukierunkowanego tematycznie. Wykorzystano wiersze: Dwa wiatry (klasa czwarta, 30 respondentów) i Gorące mleko (klasa szósta). Po wykonaniu ilustracji przez uczniów eksperymentatorka prowadziła z dziećmi rozmowę według ustalonej instrukcji. Większość rysunków do wiersza Dwa wiatry dotyczyła sytuacji ukazanej przez poetę – uczniowie podkreślali kontrast między dwoma wiatrami. Czwartoklasiści odbierali wiersz na poziomie faktów, odnosili się do treści dosłownych. W ilustracja dominowały statyka i dynamika, ukazane w strukturze wiersza przez poetę. W pięciu ilustracjach dzieci nie uwzględniły kontrastu – malowały spokojny sad albo wiatr wiejący w polu. W trzech pracach czwartoklasiści próbowali ująć wiersz metaforycznie. Siedmiu uczniów w ogóle nie poradziło sobie z recepcją wiersza. Dzieci poproszono o wymyślenie innych tytułów dla wiersza. Uczniowie podawali propozycje ogólne, np. Figle wiatrów, Dwa psotliwe wiatry; opisowe, np. Szalona i nieskończona zabawa wiatrów; oryginalne, np. Bracia, Braciszkowie w sadzie i w polu. Tylko siedem osób próbowało dopisać do wiersza dalszy ciąg.