Celem badania było określenie poziomu atrakcyjności społecznej osób wypowiadających różne przekonania na temat zdrowia, przy kontroli szeregu zmiennych – wysiłku wkładanego na rzecz zdrowia, warunków ujawniania poglądów oraz niektórych własności osobowości badanych. Badaniem objęto 206 studentów pierwszego i drugiego roku studiów w WSPS, w tym 109 kobiet. Na początku zmierzono poziom wewnątrzsterowności badanych oraz prezentowany przez nich optymizm/pesymizm wobec przyszłego zdrowia. Następnie przedstawiano badanym jeden z ośmiu wariantów opisu bohatera, w którym ukazano jego styl życia (wysiłek wkładany w zachowanie zdrowia), przekonania zdrowotne (optymizm/pesymizm odnośnie do zdrowia) oraz sposób ujawniania poglądów (prywatne myśli lub publiczne wypowiedzi). Po zapoznaniu się z opisem badani dokonywali oceny atrakcyjności bohatera. Do pomiaru poziomu wewnątrzsterowności zastosowano Skalę Filozofii Życiowej będącą częścią Skali I-E w Pracy (adaptacja X. Gliszczyńskiej, 1990), do pomiaru optymizmu/pesymizmu badanych oraz atrakcyjności bohatera scenek – skale własnej konstrukcji. Wyniki badania ujawniły zależność między oceną zachowania bohatera oraz osobowością badanego – za najbardziej atrakcyjnego uznawano bohatera-pesymistę, wkładającego wysiłek w zachowanie zdrowia, szczególnie wśród badanych, którzy deklarowali podejmowanie umiarkowanego lub znacznego wysiłku w prowadzenie zdrowego trybu życia, a także wśród badanych o optymistycznym zapatrywaniu na przyszły stan zdrowia. Ponadto w przypadku, gdy bohater nie podejmował wysiłku prowadzenia higienicznego stylu życia, jego publiczne ujawnianie poglądów obniżało poziom przypisywanej mu przez badanych atrakcyjności. Zmienna wewnątrzsterowności okazała się nie różnicować wyników badania.