Przedmiotem badania był proces poznawania dzieła literackiego przez uczniów klas czwartych szkoły podstawowej oraz uwarunkowania tego procesu. W ramach badania poprowadzono szereg lekcji poświęconych interpretacji tekstów literackich. Przebieg lekcji, formy pracy, liczba godzin lekcyjnych przeznaczonych na omówienie każdego utworu oraz zastosowane metody wspólnej analizy tekstu zależały od samego utworu. Główne wspólne ogniwa lekcji poświęconych na interpretację baśni były następujące: zdawanie sprawy z treści baśni samodzielnie przeczytanej przez uczniów, próba samodzielnej interpretacji przez uczniów, wspólna analiza baśni, próba oceny zdarzeń i postaci występujących w baśni, plastyczne i słowne działania twórcze uczniów dotyczące poznanej baśni. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że dzieci 10-11-letnie nie są w stanie same w pełni dokonać interpretacji baśni ze względu na niewielkie doświadczenie czytelnicze oraz częste trudności w samej technice czytania. Dobór właściwej metody analizy literackiej miał znaczący wpływ na efekty kształcenia literackiego – decydował o konkretyzacji dzieła, umożliwiał uczniom dokonanie bardziej dogłębnej i o stopień wyższej interpretacji (na skali, w której najniżej znajduje się interpretacja faktyczna/dosłowna, następnie interpretacja refleksyjna i symboliczna). Zależność między wykorzystaną metodą analizy a percepcją i interpretacją uczniów okazała się bardzo wyraźna, co autorka badania zobrazowała na przykładzie baśni Ch.H. Andersena Słowik, przy której omawianiu zastosowano dramę/teatralizację, twórczość plastyczną i literacką uczniów (redagowane przez uczniów wierszyki – teksty słowiczych piosenek, wymyślone wypowiedzi kwiatów i ptaków z cesarskiego ogrodu itp.).