Celem badania było poznanie opinii rodziców uczniów Szkoły Podstawowej w Jastarni na temat ocen opisowych. Badaczka współpracowała z rodzicami od 1993 roku (od klasy „0”), a ocenę opisową stosowała obok ocen cyfrowych, figurujących formalnie w dzienniku i na świadectwach uczniów. Na wszystkich spotkaniach z rodzicami poruszano kwestię opisu dziecka. Pod koniec klasy drugiej (1996) rodzice poproszeni zostali o pisemną opinię na temat ocen opisowych – niemal wszystkie z nich były pozytywne (oprócz jednej). W badaniu zastosowano technikę ankiety. Wyniki badania ujawniły, że rodzice bez względu na poziom wykształcenia zwracali uwagę na problemy dzieci i potrafili je klasyfikować. Wyrażenie ocena szkolna oznaczało dla nich narzędzie określające postępy dziecka w nauce, znali dwa jej rodzaje – cyfrową i opisową. Ocena cyfrowa ukazywała zdaniem rodziców zakres opanowania przez dziecko danej partii materiału, natomiast ocena opisowa dostarczała wskazówki do dalszej pracy z dzieckiem, co stanowiło wartościową informację dla badanych chcących pomóc dziecku w dalszej edukacji. Gdyby istniała możliwość wyboru grupy, w której stosuje się ocenę opisową, wybrałoby ją 85,7% badanych. 92,86% rodziców uznało, że należy wprowadzić ocenę opisową w klasach I-III. Wśród najczęściej podawanych zalet oceny opisowej znalazły się: bezstresowe (nie należy mylić z brakiem dyscypliny) przygotowanie dziecka do nauczania systematycznego, uniknięcie niezdrowej rywalizacji między dziećmi, możliwość poznania uzdolnień ucznia i rodzaju doświadczanych przez niego trudności oraz opracowania metod pomocy dziecku.