Badaniem sondażowym objęto szkoły wyższe podległe Ministerstwu Edukacji Narodowej oraz akademie muzyczne, akademie medyczne, wyższe szkoły sztuk plastycznych i KUL. Pytania ankiety dotyczyły rodzaju studiów, wymiaru godzin lektoratu, liczebności grup, materiałów nauczania, środków audiowizualnych i stopnia ich zintegrowania z podręcznikiem, laboratoriów językowych, egzaminów i zaliczeń, zwalniania z uczestnictwa w lektoracie lub egzaminie końcowym, form doskonalenia zawodowego. Ankietę wypełniali głównie lektorzy, czasem kierownicy studiów lub wyznaczone osoby. Sformułowano następujące wnioski: udział studiów dziennych, wieczorowych i zaocznych był zróżnicowany w zależności od języka i uczelni; wzrosła liczba studentów uczących się języków obcych wieczorowo i zaocznie; zajęcia z języków zachodnich odbywały się najczęściej raz w tygodniu – dwie godziny, z języka rosyjskiego trzy, cztery godziny; najmniej kandydatów (40%) zdawało egzamin wstępny z języka rosyjskiego, 50% z angielskiego i niemieckiego, 70% z francuskiego; egzamin końcowy z języków angielskiego, francuskiego i rosyjskiego był wymagany zawsze, z niemieckiego w 86%; uzyskanie międzynarodowego certyfikatu dawało możliwość zwolnienia z egzaminu końcowego i/lub uczestnictwa w zajęciach, w przypadku rosyjskiego zwolnione były też osoby mające ocenę bardzo dobrą z egzaminu maturalnego (12%); wśród form podnoszenia kwalifikacji najpopularniejsze były w przypadku rosyjskiego, francuskiego i niemieckiego kursy językowe (80-100%; angielski – 25%), konferencje (50-77%; angielski – 25%), wykłady 18-50%, najrzadziej – warsztaty i ćwiczenia (około 30%, najczęściej rosyjski); na lektoratach wykorzystywano zróżnicowane materiały, głównie podręczniki kursowe oraz skrypty uczelniane (rosyjski); na ogół stosowano materiały nowe (głównie francuski i angielski), w przypadku niemieckiego znaczna liczba podręczników pochodziła z lat 1960-1980; z materiałów pomocniczych najczęściej wykorzystywano nagrania magnetofonowe i magnetowidowe, laboratoria wykorzystywało 20-25% lektorów. W porównaniu z rokiem 1989 organizacja i przebieg procesu dydaktycznego języków łacińskiego, włoskiego i hiszpańskiego zostały znacznie zmodyfikowane; wprowadzono istotne zmiany mające na celu ujednolicenie globalnego wymiaru zajęć lektoratowych; za kolejne pozytywne zjawisko ujednolicające programowe nauczanie tych trzech języków uznano wprowadzenie aktualnych materiałów nauczania wraz z obudową metodyczną, wymagającą zastosowania nowoczesnego sprzętu technicznego; za niepokojące uznano tworzenie wciąż zbyt licznych grup lektoratowych dla powyżej 20-25 osób z różnych wydziałów.