Badanie dotyczyło problemów kształcenia i wychowania dziecka niepełnosprawnego w środowiskach lokalnych. Badaniem objęto 200 nauczycieli, studentów magisterskich studiów zaocznych Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego; 45% z miast powyżej 100 tys. mieszkańców, 25% z miast 50-100 tys., 13% z miast do 20 tys., 16% ze wsi. Za najistotniejsze problemy badani uznali: bezpieczeństwo publiczne i brak mieszkań – prawie 60% (3% uznało, że nie stanowi to problemu), służbę zdrowia – 40% (10%), wypoczynek, kulturę i opiekę społeczną – 30% (20%), oświatę i brak pracy – 25% (10-15%), ubóstwo i gospodarkę komunalną – ponad 20% (3-5%). Zdaniem badanych problemy związane z kształceniem i wychowaniem dziecka niepełnosprawnego powinny rozwiązywać: władze gminy – 70%, władze gminy z władzami gmin sąsiednich – 65%, stowarzyszenia i organizacje osób niepełnosprawnych – 60%, władze wojewódzkie – 55%, władze centralne – 25%, społeczne komitety mieszkańców – 20%. Badani często wskazywali, że powinien powstać spójny program rozwiązywania takich problemów. 90% stwierdziło, że o pomocy udzielanej dziecku niepełnosprawnego powinna decydować sytuacja życiowa jego rodziny, 30% wskazało rodzaj niepełnosprawności. Prawie 90% stwierdziło, że w aktualnej sytuacji oświaty dziecko niepełnosprawne napotyka coraz większe trudności w znalezieniu miejsca w szkole integracyjnej lub specjalnej; jako przyczynę wskazywano brak środków. 90% jako preferowany rodzaj pomocy wskazało rozwój szkolnictwa integracyjnego, 70% – rozbudowę placówek rehabilitacyjnych i współpracę z rodzinami, 25% – włączenie Kościoła, 6% – rozwój szkolnictwa specjalnego. Jako utrudnienia w pracy z dzieckiem niepełnosprawnym wskazywano brak wiedzy o specyfice określonego rodzaju niepełnosprawności – 85%, brak współpracy z poradniami wychowawczymi i rehabilitacyjnymi – 60%, brak współpracy z rodzinami, brak wsparcia i pomocy kuratorium, brak wsparcia dyrekcji szkoły i nauczycieli – po 30%. Gotowość pracy z dzieckiem niepełnosprawnym pod pewnymi warunkami wyraziło 60%; 40% odpowiedzi wyrażało brak chęci, głównie ze względu na brak przygotowania, lęk, samodzielność pracy.