Przedmiotem badania była zmiana wydolności i sprawności fizycznej uczniów szkoły sportowej trenujących szermierkę. Badanie przeprowadzono czterokrotnie w ciągu roku (maj, wrzesień, styczeń, maj). W pomiarze wzięło udział 10 uczniów klasy sportowej o profilu szermierczym i 11 chłopców z klasy równoległej, którzy nie trenowali żadnej dyscypliny sportowej. Podczas pierwszego pomiaru uczniowie uczęszczali do klas czwartych szkoły podstawowej i mieli po 11 lat. Do określenia wydolności fizycznej wykorzystano test PWC170; maksymalne zużycie tlenu wyliczono na podstawie nomogramu Astranda-Rhyming (wersja dla dzieci). Sprawność fizyczną zmierzono na podstawie: biegu na 60 m, biegu na 1000 m, biegu po kopercie 3 x 5 m, wyskoku dosiężnego, rzutu piłką 2 kg oraz siły ścisku prawej i lewej dłoni za pomocą dynamometru ręcznego. Ponadto zmierzono wysokość i masę ciała badanych oraz pojemność życiową ich płuc (VC). Chłopcy z klasy szermierczej byli od uczniów z grupy kontrolnej wyżsi i ciężsi, mieli większą pojemność życiową płuc, wydolność i sprawność fizyczną. Trenowanie szermierki przez rok korzystnie wpłynęło na polepszenie wyników testów wydolności i sprawności fizycznej chłopców z klasy sportowej. Istotna poprawa wyników w testach wydolności i sprawności uwarunkowana była także rozwojem fizycznym uczniów, nie tylko treningiem.