Przedmiotem badania był przepływ informacji między nauczycielami wychowania fizycznego a ich uczniami i uczennicami w realizacji szkolnego wychowania i kształcenia fizycznego. Pytano o formy aktywności fizycznej, nieobjęte programem nauczania, ale stosowane w czasie zajęć z uczniami. Do zebrania materiału posłużono się techniką wywiadu kwestionariuszowego z pytaniami zamkniętymi i półotwartymi. W badaniu wzięło udział 696 uczniów, w tym 392 dziewczęta i 304 chłopców. Z respondentami pracowało 18 nauczycieli – magistrów wychowania fizycznego, w tym 9 kobiet i 8 mężczyzn. Uczniowie uczęszczali do klas maturalnych w liceach ogólnokształcących. W opinii samych nauczycieli najczęstszą formą ruchową stosowaną podczas zajęć z wychowania fizycznego, ale nieobjętą programem nauczania, jest tenis stołowy, a w dalszej kolejności: zabawy i gry ruchowe, badminton i ringo. Dużo rzadziej nauczyciele organizują podczas lekcji jazdę na deskorolkach, prawie nigdy zaś nie prowadzą zajęć z jazdy na wrotkach. Dziewczęta na pierwszym miejscu wymieniały badminton (60%), na kolejnych: zabawy i gry ruchowe (53,1%), tenis stołowy (44,4%) i ringo (43,9%). Chłopcy z kolei najczęściej podczas wychowania fizycznego grają w tenis stołowy (62,8%), w dalszej kolejności: w badmintona (41,1%), ringo (23,7%). 26,3% chłopców wymieniło zabawy i gry ruchowe, a 14,1% jazdę na deskorolce (wśród uczennic 2,8% wskazań). Do kolejnych niekonwencjonalnych form aktywności ruchowej, stosowanych w pracy z młodzieżą, nauczyciele zaliczali: aerobik, gimnastykę izometryczną, stretching, callanetics, jogging, gimnastykę izotoniczną. Uczennice najczęściej poznawały zajęcia z aerobiku (80,6%), elementy callanetics (60,7%) i stretching (16,6%). Chłopcy podczas zajęć z wychowania fizycznego najczęściej uprawiali jogging (11,8%) ze wszystkich niekonwencjonalnych form aktywności ruchowej.