Celem badania było określenie: czy i w jakim stopniu wykształcenie wpływa na wzmocnienie potrzeb samokształcenia; czy i w jakim stopniu wyższa pozycja społeczno-zawodowa jednostki zwielokrotnia chęć do samodzielnego uzupełniania wiedzy; czy i w jakim stopniu większa aktywność jednostki w ciągu jej życia ma wpływ na przystosowanie się do okresu emerytalnego; czy i jaki jest wpływ doświadczeń życiowych człowieka w starszym wieku na jego postawy wobec siebie i innych. Respondentką w badaniu przeprowadzonym metodą biograficzną była emerytowana nauczycielka jednej z krakowskich szkół podstawowych; wykorzystano jej pracę pisemną, wywiad i obserwację. Stwierdzono, że wśród potrzeb indywidualnego rozwoju badanej dominowały potrzeby ludyczno-towarzyskie oraz potrzeby wiedzy, następnie potrzeby kulturalno-receptywne, rekreacyjne, w zdecydowanie mniejszym stopniu ujawniały się potrzeby kulturalno-kreatywne i religijne; w typologii postaw ludzi starych S. Reichard badaną określono jako osobę zdecydowanie przystosowaną, mającą postawę konstruktywną w stosunku do świata, siebie i własnej starości, wewnętrznie zintegrowaną, mającą pozytywne stosunki z innymi; największy kryzys osobowości dotyczył rozstania z pracą. Uznano, że założenia badawcze potwierdziły się – u osoby z wyższym wykształceniem można zauważyć znaczne wzmocnienie potrzeb samokształcenia.