Przedmiot badawczy stanowiło szkolnictwo ekonomiczne w Polsce. Badaniem objęto 11 wyższych uczelni i wydziałów ekonomicznych oraz 7 średnich szkół ekonomicznych. Do zebrania materiału posłużono się m.in. techniką wywiadu. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że można mówić o dążeniu wyższych szkół ekonomicznych do innowacji w zakresie struktur i metod zarządzania, form organizacji, sposobów sprawowania władzy, relacji ze światem zewnętrznym. Coraz większe było usamodzielnienie się szkół wyższych od administracji państwowej; władza wewnątrz uczelni w szkołach państwowych dążyła do decentralizacji, w szkołach państwowych odwrotnie. Występowało zjawisko coraz większej komercjalizacji działalności edukacyjnej; szkoły starały się dopasować do popytu, znajdowały sponsorów. Kontakty ze światem pozauczelnianym wciąż były zbyt wąskie; lepsze bywały kontakty z uczelniami zachodnimi niż lokalnymi pracodawcami. W programach nauczania dominowało nauczanie na poziomie akademickim oraz kształcenie zawodowe na wysokim poziomie; programy podlegały zmianom, były tworzone na nowo, wykorzystywano wzorce zachodnich uniwersytetów. Na niektórych uczelniach zwiększano swobodę studentów co do wyboru kierunków, przedmiotów, wykładowców. Tworzone systemy informacji o studiach były coraz lepsze. Sytuacja szkół średnich przedstawiała się gorzej, były one sterowane i kontrolowane przez kuratoria metodami przejętymi z gospodarki centralnie kierowanej, ich sytuacja materialna była bardzo zróżnicowana, lepsza, jeśli np. prowadziły działalność komercyjną. Częściowo obowiązywały nowe programy nauczania, jednak nie odpowiadały nauczycielom jako zbyt trudne. System wynagradzania nie motywował nauczycieli do lepszej pracy. Absolwenci nieposiadający praktycznych umiejętności mieli znaczne problemy ze znalezieniem pracy; nie było popytu na ogólnego technika ekonomicznego, uczelnie preferowały absolwentów LO. Stwierdzono, że system jest przestarzały i wymaga generalnej reformy.