Przedmiotem badania była wydolność fizyczna młodzieży. W badaniu uczestniczyło 1729 osób, w tym 396 dziewcząt i 624 chłopców w wieku od 11 do 18 lat oraz 316 mężczyzn w wieku od 20 do 60 lat, a także 393 dzieci i młodzieży z prostym niedoborem wysokości ciała (107 dziewcząt i 286 chłopców w wieku od 7 do 16 lat). Wydolność fizyczną mierzono na podstawie dwóch prób: pomiaru zużycia tlenu przez organizm (VO2max) metodą pośrednią według Astranda-Ryhming; wartości PWC170 metodą Wahlunda-Sjostranda. Na podstawie zgromadzonego materiału wykazano, że wartość wskaźnika VO2max jest zróżnicowana w zależności od wieku i płci; mniejsze różnice w poziomie VO2max w l/min zaobserwowano u dziewcząt i chłopców przed 13. rokiem życia. U chłopców stwierdzono stałą tendencję wzrostową tempa rozwoju wydolności fizycznej – największy przyrost VO2max nastąpił między 14. a 16. rokiem życia (u dziewcząt rozwój wskaźnika VO2max w l/min charakteryzuje się mniejszą dynamiką niż u chłopców). Odnotowano również, że wartość wskaźnika PWC170 wzrasta wraz z wiekiem. Dodatkowo stwierdzono, że wydolność fizyczna dziewcząt jest w każdej grupie wiekowej niższa niż chłopców – średnia wartość wskaźnika PWC170 w kGm dziewcząt stanowiła od 65% do 85% średnich wartości chłopców. Jednocześnie analiza wyników ujawniła, że średnia wartość wskaźnika PWC170 w odniesieniu do masy ciała była większa u chłopców niż u dziewcząt; wielkość różnic wzrastała wraz z wiekiem.