Badanie poświęcone kompetencjom uczniów 11- i 12-letnich w definiowaniu figur podobnych podzielono na trzy etapy. Pierwszym był test: w poleceniu poproszono respondentów o wybranie pary figur podobnych; do kolejnego etapu zakwalifikowano uczniów z intuicją zgodną z matematycznym pojęciem figur podobnych; następnie nastąpiła indywidualna praca dziecka nad powiększaniem i pomniejszaniem figur; rozmowa o wykonanym zadaniu; w ostatniej kolejności uczniowie próbowali stworzyć definicyjny opis figur podobnych. W pierwszym etapie uczestniczyło 26 uczniów jednej z klas piątych w szkole podstawowej w Rzeszowie (12 chłopców i 14 dziewcząt). Do kolejnego etapu wybrano 12 osób. W zadaniu z pierwszego etapu poproszono dzieci o połączenie jednej figury z drugą dokładnie pomniejszoną. Dzieci rozwiązywały to zadanie na cztery sposoby: świadomie i konsekwentnie, mimo pomyłek, czasem trudno zauważalnych; szukały wielu połączeń w zbiorze figur; dzieliły figury na dwie grupy, tworzyły łańcuszek z wszystkich figur. Piątoklasiści stosowali różne kryteria do ustalenia podobieństwa między zaprezentowanymi figurami. Uczniowie na różny sposób rozumieli polecenie, w którym proszone były o wyszukanie tego samego kształtu. Na tym etapie można było skłonić dzieci do gromadzenia doświadczeń, które w przyszłości ułatwiłyby im definiowanie podobieństwa. Do doświadczeń tych można zaliczyć np. zadania na powiększanie i pomniejszanie figur. Za korzystną dydaktycznie uznano różnorodność zachowań uczniów, którzy spontanicznie powiększali figury. Kształtowanie pojęcia podobieństwa powinno odbywać się bardzo uważnie i starannie. Uczeń powinien być wprowadzany w to zagadnienie powoli i w oparciu o posiadane intuicje zachowania kształtu figury.