Celem badania było poznanie przyczyn niezadowalających wyników w matematyce u dzieci z wadą słuchu oraz porównanie pod tym względem dzieci polskich i rosyjskich. Badaniem objęto siedmioro dzieci (do 10. roku życia) z klas trzecich szkoły dla słabowidzących w Sankt Petersburgu oraz siedmioro dzieci z wadą słuchu (do 10. roku życia) uczęszczających do szkół masowych w Gorzowie Wielkopolskim. W badaniu wykorzystano serię eksperymentów wzorowanych na metodyce J. Piageta w opracowaniu E. Gruszczyk-Kolczyńskiej. Poziom kompetencji badanych dzieci podzielono na trzy kategorie: poziom przedoperacyjny (brak wnioskowania o odwracalności przekształceń, podstawą oceny kryteria jakościowe, klasyfikowanie przedmiotów w pary lub łańcuszek), przejściowy (zapowiada przejście na rozumowanie operacyjne, liczenie charakteryzuje się dążeniem do fizycznej odwracalności, klasyfikacja na poziomie kolekcji) i operacyjny (wnioskowanie o stałości w zbiorze i stałości wielkości ciągłych, segregowanie przedmiotów przy uwzględnieniu ich cech). Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że 16 dzieci polskich i 11 rosyjskich osiągnęło poziom operacyjny. Poziom przejściowy osiągnęło siemioro dzieci polskich i ośmioro rosyjskich. Najliczniejsza okazała się grupa dzieci zaklasyfikowanych do poziomu przedoperacyjnego (19 przypadków wśród dzieci polskich i 23 wśród rosyjskich), które miały poważne problemy w nauce matematyki w szkole. Dzieci z ostatniej grupy miały największe trudności przy określaniu stałości objętości, masy i ilości ciągłych. Najmniejsze problemy sprawiała im seriacja. Porównanie trudności doświadczanych przez dzieci polskie i rosyjskie ujawniło, że te pierwsze miały poważne problemy ze zrozumieniem sensu zdania pomimo poprawnej wymowy, a dla tych drugich zadanie związane z określaniem stałości nieciągłych okazywało się niemożliwe do rozwiązania, gdy nie wykorzystywano identycznych elementów. Zaobserwowane prawidłowości badaczka powiązała ze sposobem uczenia w danym kraju oraz z błędami popełnianymi przez nauczycieli.