Celem badania było określenie sprawności ortograficznej dzieci niedowidzących. Badaniem objęto 30 uczniów klas trzecich i czwartych (dyktando) oraz 30 uczniów kas siódmych i ósmych (test ortograficzny) szkół podstawowych dla niedowidzących w Warszawie i Lublinie. Wyniki porównano z grupami uczniów klas III-IV i VII-VIII szkół powszechnych bez zaburzeń wzroku, które dobrano odpowiednio pod względem pochodzenia i wykształcenia rodziców. Dzieci słabowidzące były nieco starsze, miały przeciętnie dwa albo trzy schorzenia oczu, a ich widzenie mieściło się w przedziale 0,006-0,25 normalnej ostrości wzroku. Wyniki badania ujawniły, że dzieci słabowidzące wyraźnie odbiegały od swoich rówieśników pod względem sprawności ortograficznej. Duża różnica (na poziomie ufności 0,01) wskazywała, że było to niezależne od dziecka. Różnica ta była wyraźna w klasach młodszych i utrzymywała się u uczniów kończących szkołę podstawową pomimo lepszych warunków nauki w szkole dla dzieci niedowidzących. Wyniki badania nie pozwoliły na wyodrębnienie specjalnego rodzaju błędów, które były popełniane przez niedowidzące dzieci. Wiele błędów badani uczniowie z niepełnosprawnością popełnili w zakresie interpunkcji, ale nie wypadli znacząco gorzej od uczniów pełnosprawnych. Zdaniem badaczki głównymi przyczynami tych trudności był brak doświadczeń dziecka wynikający z obiektywnych trudności w kontakcie ze słowem pisanym. Zaobserwowano również duże różnice indywidualne między uczniami niedowidzącymi, co sugerowało możliwość uzyskania poprawy sprawności ortograficznej przy indywidualnym podejściu do dziecka.