Celem badania było poznanie opinii nauczycieli i wychowawców na temat skuteczności rewalidacji młodzieży upośledzonej umysłowo w stopniu lekkim. W badaniu wykorzystano ankietę składającą się z pytania: Czy zabiegi rewalidacyjne są wystarczająco skuteczne, aby młodzież upośledzona umysłowo w stopniu lekkim mogła prawidłowo funkcjonować w dorosłym życiu (zawodowym, społecznym, rodzinnym, osobistym)? Uzyskano łącznie 50 ankiet, z czego 28 od wychowawców pracujących w internatach oraz 22 od nauczycieli. 64% badanych ukończyło studia wyższe z oligofrenopedagogiki lub innego kierunku, 22% ukończyło studium nauczycielskie, 14% posiadało wykształcenie średnie. Większość osób nieposiadających wykształcenia wyższego ukończyła kurs z oligofrenopedagogiki. Niemal wszyscy ukończyli kursy doskonalenia zawodowego lub byli w trakcie dokształcania się. Staż pracy badanych w zawodzie nauczycielskim wynosił średnio 15 lat, a w placówkach kształcenia specjalnego – 14 lat. Wyniki badania ujawniły, że 78% badanych pozytywnie oceniło skuteczność rewalidacji w zakresie życia zawodowego, 60% – życia społecznego, 60% – życia osobistego, 50% – życia rodzinnego. Ci, którzy uznali rewalidację za nieskuteczną, podali następujące powody: przekazywanie niedostatecznej wiedzy ogólnotechnicznej i brak zaplecza materialnego w szkołach oraz mała atrakcyjność zawodów w nich nauczanych na rynku pracy (rewalidacja zawodowa); brak współpracy, integracji i akceptacji ze strony środowiska uczniów (rewalidacja społeczna); nadopiekuńczość szkoły i zbyt mała samodzielność uczniów, ich bezradność wobec nieżyciowych przepisów, zanikanie pozytywnych nawyków przy braku kontroli (rewalidacja życia osobistego); patologiczna sytuacja rodzinna, brak przygotowania nauczycieli, niski poziom uświadomienia młodzieży, brak rzeczywistej współpracy z domem rodzinnym młodzieży (rewalidacja życia rodzinnego).