Celem badania było poznanie losów zawodowych absolwentów szkół średnich z Warszawy (Wola, Śródmieście, Ochota). Badane szkoły znalazły się w wykazie szkół zawodowych, rozpoczynających kształcenie zgodnie z nową dokumentacją programową w roku szkolnym 1997/1998. W badaniu zastosowano technikę wywiadu swobodnego, którą objęto dyrektorów, ich zastępców, kierowników szkolenia praktycznego oraz nauczycieli oddelegowanych do przygotowania uczniów do dobrego startu zawodowego. Osoby te pracowały w siedmiu szkołach i zespołach szkół zawodowych, w tym zasadniczych szkołach zawodowych, technikach (pięcio i trzyletnie dzienne i wieczorowe) oraz liceach zawodowych i technicznych. Kontakty szkół z absolwentami miały na ogół charakter przypadkowy, nieuporządkowany i nieformalny. Badane szkoły starały się ułatwić absolwentom rozpoczęcie kariery, szkoląc nauczycieli, sprowadzając specjalistów, nawiązując kontakty z pracodawcami i instytucjami związanymi z zatrudnieniem. Kontakty szkół z pracodawcami uznano za niewystarczające, choć zadowalające jakościowo. Firmy zaczęły wpływać intensywnie na program nauczania, tworzone są wręcz nowe oddziały i specjalizacje. Niektórych zawodów nauczano w niewielkiej liczbie ośrodków, co zwiększało szansę na późniejsze zatrudnienie. Zaobserwowano popyt na stolarzy, eksploatatorów urządzeń dźwigowych, techników chłodników, elektryków. Od absolwentów wymagano najczęściej dobrego przygotowania technicznego oraz elastyczności i mobilności. W stosunku do oczekiwań pracodawców programy nauczania szkół zawodowych były przeładowane wiedzą teoretyczną oraz oferowały zbyt mało zajęć praktycznych.