Celem badania było określenie wpływu znajomości języka migowego na jakość komunikacji słyszącej matki z niesłyszącym dzieckiem. Badane matki podzielono na dwie grupy: 1) w grupie eksperymentalnej znalazło się 30 matek posługujących się językiem migowym w kontaktach z dzieckiem; 2) w grupie kontrolnej było 26 matek posługujących się jedynie mową dźwiękową.  Okazało się, że 77% matek z grupy kontrolnej posługiwało się – ponieważ nie znały języka migowego – mową dźwiękową połączoną z własnymi gestami. 60% matek z grupy badanej posługiwało się językiem migowym i mową dźwiękową. 70% matek nieznających migowego komunikowało się z dzieckiem za pomocą prostych poleceń, 15% opowiadało bajki, a tylko dwie przekazywały wiedzę i dwie prowadziły z niesłyszącymi dziećmi zwykłe rozmowy. Wśród matek posługujących się migowym 33% przekazywało dzieciom wiedzę, 30% wydawało proste polecenia, 20% opowiadało bajki, a pięć prowadziło swobodne rozmowy. Matki, które znały język migowy, rozmawiały z dzieckiem, bo: rozmowa rozwija intelektualnie i poszerza wiedzę dziecka (32%), możliwość porozumienia sprawia obu stronom satysfakcję, rozmowa to okazja do lepszego poznania się, rozmowa z dzieckiem sprawia przyjemność (po 18% wskazań), rozmowa to okazja nauczenia się czegoś od dziecka (14%). Matki nieznające migowego rozmawiały z dziećmi, bo: rozmowa stanowiła okazję do nauczenia dziecka mowy (36%), kontakt słowny jest potrzebny dziecku (22%), rozmowa poszerza wiedzę dziecka, rozmowa jest obowiązkiem rodzica, rozmowa z dzieckiem sprawia przyjemność (14%). Dziewięcioro dzieci matek nieznających migowego nie zwierzało się rodzicom ze swoich problemów; podobna sytuacja dotyczyła czworga dzieci matek posługujących się migowym. Badanie wykazało, że matki, które posługują się migowym, częściej czerpią zadowolenie z rozmów z niesłyszącymi dziećmi. Dzieci z kolei, które mają możliwość komunikowania się z matkami, są bardziej otwarte, radosne i mniej sfrustrowane.