Celem badania było określenie behawioralnych wskaźników autodestrukcji u dzieci i młodzieży. W badaniu uczestniczyło 400 dzieci i młodzieży w wieku przedszkolnym i szkolnym (od 3 do 17 lat), które hospitalizowano w Śląskim Centrum Pediatrii w Zabrzu z powodu zaburzeń emocjonalnych i zachowania. Posłużono się następującymi metodami: testami projekcyjnymi, testem zdań niedokończonych, wywiadem z rodzicami i rozmową z badanymi. W wywiadach i rozmowach pytano o: próby samobójcze, samookaleczenia, zły stan zdrowia, izolację społeczną i negację otoczenia, skłonność do bójek, myślenie negatywne i katastroficzne, myśli samobójcze, niską samooceną i uciekanie w chorobę z powodu fobii szkolnej. W wyniku przeprowadzonego badania wykazano, że aż 90,75% respondentów przejawiało autodestrukcyjność ukrytą. Przejawiała się ona w postaci: reakcji i zespołów nerwicowych (75%); u 4,5% stwierdzono przewlekłe zespoły psychosomatyczne, tj. chorobę wrzodową żołądka i dwunastnicy, nadciśnienie tętnicze, wrzodziejące zapalenie jelita grubego; negatywnych, izolujących relacji z otoczeniem (62,5%) z powodu lękowej percepcji otoczenia; negatywnych myśli o sobie i świecie zewnętrznym (62,5%) u tych samych dzieci, które izolowały się od otoczenia; zaburzonych form zachowania (np. bójki, alkoholizowanie się – 37,5%, sięganie po narkotyki – 28,75%, palenie papierosów – 25%); myśli samobójczych (7,65%) – towarzyszyły im zazwyczaj próby samobójcze. Jawną autodestrukcyjność stwierdzono u 9,25% osób. Terapia powinna uczyć dzieci i młodzież z zaburzeniami emocjonalnymi: racjonalnego radzenia sobie w trudnych sytuacjach; podnoszenia własnej wartości.