Celem badania była charakterystyka realizacji programów edukacji seksualnej w szkołach ponadpodstawowych w świetle oczekiwań młodzieży. W badaniu uczestniczyło 1130 uczniów, w tym 553 dziewczęta, uczęszczający do klas drugich szkół ponadpodstawowych różnego typu. Posłużono się metodą sondażu diagnostycznego; wykorzystano takie techniki jak: kwestionariusz ankiety (23 pytania), wywiad kwestionariuszowy (z organizatorami edukacji seksualnej na terenie szkoły), analiza dzienników klasowych, dokumentów z danymi osobowymi nauczycieli. Badanie przeprowadzono w: Bydgoszczy, Poznaniu, Płocku, Świnoujściu, Sierpcu i Gostyninie. Zgodnie z uzyskanym materiałem wykazano, że tylko 48% uczniów rozmawiało na temat seksualności z rodzicami. Nieco częściej tematy te były podejmowane w rodzinach miejskich niż wiejskich. Wykształcenie rodziców – jak się okazało – nie miało wpływu na częstotliwość podejmowania tej tematyki w rozmowach z nastolatkami. Wiedzę o życiu seksualnym młodzież czerpie przede wszystkim od rówieśników (32%) i z mass mediów (30%); tylko 15% respondentów wskazało rodziców, 9% książki i broszury, 8% nauczycieli, 3,6% pielęgniarkę szkolną, a 1% lekarza. Zdaniem 75% uczniów w ich szkołach nie realizuje się programu nauczania edukacji seksualnej. ¼ badanych twierdziła, że program ten realizowany jest częściowo albo w minimalnym zakresie. Aż 80% respondentów uważało, że zajęć z edukacji seksualnej nie powinni prowadzić wychowawcy klas. 67% uczniów chciałoby, aby takie lekcje prowadził nauczyciel wychowania seksualnego, a 27% preferowałoby seksuologa. 90% ankietowanych chciałoby, aby w programach szkolnych znalazł się przedmiot: wiedza o życiu seksualnym człowieka. Wyniki badania pokazały, że szkoła w minimalnym stopniu przekazuje nastolatkom wiedzę na temat seksualności człowieka. Młodzież chciałaby uczestniczyć w zajęciach na temat seksualności prowadzonych w ramach specjalnego przedmiotu nauczania przez wykwalifikowanych nauczycieli, z wykorzystaniem nowoczesnych pomocy dydaktycznych.