Celem badania było określenie oczekiwań uczniów szkół podstawowych wobec lekcji wychowania fizycznego i sportu szkolnego. Szukano odpowiedzi na pytanie, czy kultura fizyczna modyfikuje „ja realne” oraz „ja idealne”, także jak na kształtowanie „ja realnego” i „ja idealnego” wpływa grupa (np. podczas gier zespołowych). Do zebrania materiału wykorzystano kwestionariusz poświęcony oczekiwaniom i test projekcyjny typy TAT. Badana populacja liczyła 400 osób (klasy V–VIII). Największą rozbieżność między „ja realnym” a „ja idealnym” stwierdzono w ocenie własnej budowy ciała i sprawności fizycznej. Aż 82% respondentów było niezadowolonych ze swojej sylwetki i sprawności fizycznej. Tylko 7% uczniów uważało, że uprawianie sportu może pozwolić im na taki kształt sylwetki i taki poziom sprawności fizycznej, z jakich będą bardzo zadowoleni. 76% ankietowanych aprobowało opinię mówiącą, że uprawianie sportu w młodości zapewni zdrowie w życiu dorosłym. Najnowsze badania jednak nie potwierdzają takiego związku. „Ja realne” i „ja idealne” okazały się tożsame w takich obszarach jak: odwaga, spolegliwość, umiejętność godzenia się z przegraną, zachowania fair play. 42% uczniów uważało, że postępują według zasady fair play, jednak nie odczuwali, by wobec nich postępowano podobnie. Dla 62% respondentów fair play była ideałem życia społecznego. Zdaniem 38% ankietowanych zasada fair play to bezinteresowna pomoc innym, dla 34% to grzeczność, uprzejmość, nieokazywanie niezadowolenia, dla 28% to lojalność i rzetelność, a dla 26% godzenie się z przegraną. W sytuacji zakładającej, że jedni wygrają tyle, ile przegrają drudzy, 38% badanych (chłopcy) dopuściłoby się zachowań całkowicie niezgodnych z zasadą fair play, np. namowy do brutalnej gry, nokautu, zaaranżowania przerwania meczu. 41% badanych jednak sięgnęłoby po rozwiązania akceptowane społecznie, np. uczniowie ci nawoływaliby do mobilizacji do walki sportowej.