Celem badania było określenie: jak badane postrzegają i oceniają szkołę – miejsce pracy; czy i jakie zmiany zachodzą w danej szkole; jaka jest opinia badanych na temat edukacji alternatywnej, co przez to rozumieją. Sondażem ankietowym objęto 66 nauczycielek; 23 pracujące na wsi, 43 w miastach różnej wielkości; 38 ze stażem pracy do 10 lat, po 14 ze stażem 11-20 lat i powyżej 20 lat. Wśród szkół opisywanych przez badanych dominowały państwowe, określane jako tradycyjne z powodu organizacji pracy, oparcia na programie nauczania, metod; brak motywacji do zmian w szkole był często wiązany z brakiem finansów. 25 badanych określało szkołę jako nowoczesną (w tym trzy szkoły społeczne i dwie prywatne); wskazywano tu m.in. bycie szkołą ćwiczeń, nowoczesną bazę dydaktyczną i dobre wyposażenie, nauczanie zintegrowane, programy autorskie. W wielu ankietach niezależnie od oceny szkoły wskazywano na zmianę typu relacji z uczniem na rzecz jego podmiotowości; było to ułatwione szczególnie w szkołach niepaństwowych; w szkołach państwowych w przypadku uczniów słabych lub zdolnych. Grupą najbardziej wrażliwą na przemiany były osoby ze średnim stażem pracy (7-15 lat); młodsze miały obawy wobec pozostałych nauczycieli, starsze były oporne wobec zmian i edukacji alternatywnej. Osoby pracujące na wsi w szkołach tradycyjnych kojarzyły taki typ edukacji głównie ze zmianami w organizacji zajęć szkolnych, nowymi teoriami pedagogicznymi; istotną cechą było według nich odchodzenie od stopni na rzecz oceny opisowej, prowadzącej do samooceny. Badane ze szkół wiejskich nowoczesnych (cztery deklaracje) podkreślały znaczenie zabawy jako metody kształcenia i wychowania, wskazywały na oferty pedagogiczne dające dziecku możliwość wyboru podejmowanych zadań, zasadę bezwarunkowej akceptacji; jedna wypowiedź świadczyła o dobrej orientacji autorki w zagadnieniu, jedna zaś o całkowitej niewiedzy. Badane ze szkół miejskich tradycyjnych (18) zgadzały się, że edukacja alternatywna to przełamywanie stereotypów, podmiotowe traktowanie dziecka, uwzględnianie jego prawa do zainteresowań, których realizacja przy inspirującej roli programu nauczania powinna zaspokajać twórczą aktywność dziecka; jako metody wskazywano praktykę i doświadczenie, odchodzenie od 45-minutowej lekcji i pracy zbiorowej, nagrody motywujące do pracy, odchodzenie od stopni na rzecz innego oceniania; sześć badanych nie wiedziało nic o możliwości zmian w edukacji, badane z ponad 20-letnim stażem dystansowały się od nich. Badane ze szkół miejskich nowoczesnych i prawie nowoczesnych (24) wskazywały, że edukacja alternatywna jest pojęciem szerokim, jest ukierunkowana na humanizację; jest poszukiwaniem wolności dla siebie, dzieci i rodziców; wychowanie dziecka ma pomagać w tworzeniu siebie na indywidualnej drodze rozwoju; nauczyciel jest też terapeutą i artystą; konieczne jest wyeliminowanie czynności stresogennych i lękotwórczych; interakcje powinny respektować prawo do samostanowienia, odpowiedzialności, poczucia sprawstwa, prawo do popełniania błędów; nowoczesna pedagogika to przestrzeganie Międzynarodowej Konwencji Praw Dziecka; 11 badanych z tej grupy stwierdziło, że nie wiedzą nic o edukacji alternatywnej, ponieważ w ich szkołach nie stosuje się tej koncepcji.