Badanie dotyczyło postaw uczniów wobec uczenia się języków obcych. Przyjęto hipotezę, że stosunek do obcokrajowców jest czynnikiem wpływającym w istotny sposób na uczenie się określonego języka przez młodzież. Badaniem objęto grupę kontrolną – 30 uczniów klas maturalnych LO – i grupę zasadniczą – 30 słuchaczy nauczycielskiego studium języków obcych. Zastosowano własną skalę postaw wobec obcokrajowców zawierającą pary 18 cech (pozytywna – negatywna) możliwych do przypisania przedstawicielom krajów, w których używa się języka niemieckiego i angielskiego; własny kwestionariusz do badania skali postaw wobec uczenia się języków obcych liczący 18 pytań zamkniętych. Stwierdzono, że w grupie zasadniczej postawy pozytywne wobec obcokrajowców przejawiało 29 osób, w grupie kontrolnej 25. Wysokie nasilenie postawy wobec uczenia się języków obcych prezentowało sześć osób z grupy zasadniczej i pięć z kontrolnej, przeciętne – 22 i 18, niskie – dwie i siedem. Dla obu grup uzyskano wynik współczynnika korelacji świadczący o istnieniu istotnej zależności między postawą wobec uczenia się języka obcego a stosunkiem do obcokrajowców, których język jest przedmiotem nauczania. Stwierdzono, że kształtowanie odpowiednich postaw wobec cudzoziemców przyczynia się do wyrobienia u uczniów pozytywnego stosunku do języka obcego. Sformułowano postulaty związane w procesem uczenia się – nauczania języków obcych skierowane do nauczycieli, rodziców oraz środków masowego przekazu.