Celem badania była ocena stopnia zainteresowania rodziców wychowaniem fizycznym dzieci oraz stopnia uczestnictwa środowiska lokalnego w intencjonalnym procesie wychowawczym. Postawiono pytania: jakie są przejawy uczestnictwa rodziców w wychowaniu fizycznym ich dzieci; czy rodzice są przygotowani do kierowania przemyślaną, celową aktywnością ruchową swoich dzieci; czy w badanym środowisku obserwuje się tendencje migracji działań związanych z prowadzeniem aktywnego stylu życia. Badaniem ankietowym (pytania otwarte i zamknięte) objęto 456 rodziców uczniów klas trzecich z pięciu szkół podstawowych w jednej miejscowości woj. olsztyńskiego, objętych obserwacją ciągłą, której celem była ocena osiągnięć uczniów klas początkowych w zakresie wychowania fizycznego; otrzymano 349 wypełnionych ankiet. Wśród ankietowanych 14,2% miało wykształcenie podstawowe, 23,1% zasadnicze zawodowe, 51,7% ,średnie, 11% wyższe. 12,6% ankiet wypełniło oboje rodziców, 19,8% ojcowie, 67,6% matki (16 ankiet pozostawiono bez odpowiedzi). W wypełnianiu ankiety 43% kierowało się prośbą dziecka, 25% chęcią pomocy w zebraniu materiału badawczego, 14,5% poczuciem obowiązku, 11,3% prośbą nauczyciela. Stwierdzono, że w badanym środowisku proces wychowania fizycznego uczniów klas początkowych stanowił przykład braku zgodnego współdziałania środowiska lokalnego, szkoły i domu rodzinnego; rodzice nie dostarczyli przekonujących dowodów, że w sposób świadomy interesują się wychowaniem fizycznym dzieci; nierzadkim zjawiskiem były przejawy bezradności i obojętności rodziców, a nawet opozycji wobec szkoły. Przygotowanie rodziców do dbania o własne zdrowie i sprawności miało charakter głównie deklaratywny; większość badanych odczuwała potrzebę systematycznych ćwiczeń ruchowych; spędzanie czasu wolnego w soboty i niedziele najczęściej przybierało formę pieszej wycieczki poza miasto, długich spacerów; zasadniczo brakowało form aktywności „sportu rodzinnego”; rodzice poza nielicznymi wyjątkami nie brali udziału w imprezach rekreacyjno-sportowych, głównym powodem był brak czasu. Stwierdzono, że działalność organizacji i instytucji promujących kulturę fizyczną na terenie miasta nie nabrała cech powszechności; 73% nie zauważało ze strony dorosłych ludzi przejawów zainteresowania sportem, utrzymaniem własnej sprawności fizycznej. Przeważająca część rodziców miała zbyt mały kontakt ze szkołą, by widać było ich przemyślane współdziałanie z nauczycielem w zakresie rozwoju dziecka; przeszkodą był fakt, że nauczyciele w czasie spotkań raczej mówili do rodziców, niż z nimi rozmawiali; szkoła czyniła niewiele, by zapoznać rodziców z odpowiednią literaturą. 44% badanych stwierdziło, że są przygotowani do wzięcia na siebie odpowiedzialności za zdrowie dziecka; przeważająca część nie znała zasad kwalifikacji lekarskiej uczniów do zajęć wychowania fizycznego. Badani byli za wprowadzeniem obowiązkowej oceny dojrzałości szkolnej, uważali, że na poziomie każdej klasy powinno się prowadzić co najmniej raz w roku badania lekarskie. Największym zaufaniem rodziców cieszył się nauczyciel, trudno im było wskazać instytucje miejskie, w których mogliby szukać pomocy w rozwiązywaniu problemów wychowawczych i zdrowotnych dzieci. Zdaniem ponad 66% dzieci chętnie uczestniczyły w zajęciach ruchowych prowadzonych przez szkołę; 68% potwierdziło zainteresowanie przebiegiem procesu wychowani fizycznego, z ich wypowiedzi wynikało, że realizowane są w jego trakcie cele instrumentalne; dla 32% nie była to sfera edukacji inspirująca do zajęcia określonej postawy, podjęcia konkretnych zachowań. Najczęstszym przejawem zainteresowania było pytanie dziecka o przebieg lekcji WF-u, podstawową oczekiwaną korzyścią – wzrost sprawności fizycznej. Nie wszyscy rodzice byli przekonani, że ich dzieci wiedzą, czemu ma służyć codzienna aktywność ruchowa; mniej niż połowa nie dostrzegała u dzieci rozumienia potrzeby unikania działań szkodliwych dla zdrowia. Instytucje działające na terenie miasta, organizujące różne akcje w dziedzinie wychowania fizycznego, zainteresowały udziałem niecałe 24% uczniów. Ponad 86% rodziców starało się zachęcać dzieci do aktywności ruchowej, najczęściej namawiając do gier i zabaw z rówieśnikami, zażywania ruchu na otwartym terenie, rzadziej proponując wspólne zajęcia ruchowe i deklarując chęć kupowania sprzętu. Nowoczesność szkolnego wychowania fizycznego badani kojarzyli głównie z dobrymi warunkami prowadzenia zajęć. Rodzice nie mieli żadnego rozeznania co do sposobu oceny szkoły za stan wychowania fizycznego uczniów. Prawie 94% akceptowało propozycję, by już od pierwszej klasy zajęcia ruchowe prowadzili nauczyciele specjaliści, absolwenci uczelni wychowania fizycznego. Stwierdzono, że w obserwowanym środowisku nie było widać zainteresowania rodziców wychowaniem fizycznym dzieci; rodzicom brakowało przygotowania do kierowania przemyślaną aktywnością ruchową dziecka; w środowisku brakowało tendencji do integracji działań rodziców, szkoły, władz lokalnych; społeczna ranga szkolnego wychowania fizycznego pozostawała niska.