Celem badania była diagnoza wychowania fizycznego w przedszkolu, w tym: warunków do prowadzenia zajęć, ocena zdrowotna dzieci, poziom sprawności fizycznej badanych i stopień akceptacji zajęć ze strony rodziców. Badanie przeprowadzono w 50 przedszkolach państwowych w miastach i na wsiach. Wywiady przeprowadzono z 50 nauczycielkami przedszkolnymi w wieku od 23 do 45 lat, które uczęszczały do ostatnich klas studium nauczycielskiego w Warszawie. Jedynie w 15 badanych przedszkolach były sale gimnastyczne. W tych placówkach, w których nie było odpowiedniej przestrzeni do przeprowadzenia zajęć gimnastycznych, wychowanie fizyczne odbywało się w sali głównej, po przesunięciu stolików i krzeseł. 22 przedszkola posiadały jednak sale zastępcze, ale w wielu brakowało np. odpowiedniego podłoża do ćwiczeń na kocykach albo bez obuwia. Najbardziej zróżnicowany poziom sprawności fizycznej dał się zauważyć w grupach sześciolatków. Najwięcej problemów z wykonaniem ćwiczeń miały dzieci, które dopiero zaczęły edukację przedszkolną. Dzieci ze wsi były na ogół sprawniejsze niż ich rówieśnicy z miast. Podobną tendencję zauważono w przypadku dzieci ze środowisk patologicznych, które były sprawniejsze niż ich rówieśnicy z rodzin normalnych. Najwięcej trudności w realizowaniu wychowania fizycznego sprawiają braki finansowe i złe warunki lokalowe. Żeby dzieci lepiej rozwijały się pod względem zdrowotnym, należy uściślić współpracę między przedszkolem a rodzicami, którzy powinni większy nacisk kłaść na uprawianie sportów przez ich dzieci. Na lepszy poziom realizowania wychowania fizycznego w przedszkolach wpłynąłby dostęp do literatury fachowej, z której nauczycielki mogłyby czerpać pomysły na urozmaicenie zajęć.