Badanie dotyczyło stosunków pomiędzy nauczycielami a rodzicami uczniów szkół podstawowych dużego miasta. Rodziców i nauczycieli proszono m.in. o stwierdzenie, w jakim stopniu przedstawione im opisy odnoszą się do nich samych oraz do osoby partnera, tzn. osoby współpracującego nauczyciela lub rodzica dziecka (opisy zaczerpnięto z testu Potrzeby i dążenia M. Steina i M. Choynowskiego). Na ogół nauczyciele postrzegali rodziców przez pryzmat ich właściwości społeczno-emocjonalnych; nauczyciele w swoich ocenach rodziców idealnych wybierali w większości cechy przejawiane w faktycznych zachowaniach rodziców. Wzór osobowy rodzica tworzyły przede wszystkim określenia: aktywny, angażuje się w edukację dziecka, współpracuje z nauczycielem, służy pomocą, często się kontaktuje; jako główną cechę niepożądaną wskazywano bierność – 35,6%. Według nauczycieli rodzice byli drugimi, gorszymi jakościowo nauczycielami lub realizatorami swojej funkcji pełnionej i rozumianej w sposób tradycyjny. W opiniach rodziców nauczyciel jawił się jako specjalista o gruntownej wiedzy i kulturze duchowej, który nie zawsze potrafił wykorzystywać swoje pozytywne cechy osobowościowe. Rodzice, budując reprezentację nauczyciela, uwzględniali przygotowanie pedagogiczne i merytoryczne, stosunek do dzieci i rodziców, kompetencje interpersonalne, zaangażowanie. Nie było większej rozbieżności między wzajemnymi reprezentacjami rodziców oraz nauczycieli a ich obrazami samych siebie. Nauczyciele przejawiali tendencję do oceniania siebie jako lepszych niż rodziców, szczególnie w zakresie przymiotów intelektualnych, dyspozycji sprawnościowych, dyspozycji do współpracy.