Celem badania była analiza wypowiedzi dzieci na temat zjawisk emocjonalnych. Badano przede wszystkim proces werbalizacji oraz semantyzacji (m.in. takich pojęć jak ciekawość, miłość, strach). Próbę badawczą stanowiła grupa 180 dziewczynek w wieku od czterech do dziewięciu lat. Dobór badanych miał charakter losowy, jednak zastosowano określone wymagania (pochodzenie z pełnych rodzin, prawidłowy rozwój, zamieszkanie w środowisku wielkomiejskim, co najmniej średnie wykształcenie rodziców). Grupę porównawczą stanowiła grupa 60 studentek uczelni krakowskich różnych kierunków (z wyłączeniem psychologii i pedagogiki), w której średni wiek wynosił 22 lata. W badaniu posłużono się metodą quasi-eksperymentu; wypowiedzi badano na podstawie dekodowania ilustracji, kończenia zdań niedokończonych, interpretacji metafor językowych oraz wizualnych. Przeprowadzone badanie pozwoliło stwierdzić, że w trakcie rozwoju wzrasta jakość słownego opisu odczytywanych emocji. Zauważono pewną tendencję w sposobie definiowania: dziewczynki młodsze (cztero- i sześcioletnie) używały częściej definicji funkcjonalnych, natomiast starsze – egzemplifikacyjnych oraz opisowych. Definiowanie studentek miało charakter opisowy i właściwy. W toku analizy odbioru metafor językowych i wizualnych okazało się, że sprawniej przebiegało dekodowanie metafor językowych. Stwierdzono ponadto, że samoświadomość dotycząca rozpoznawania uczuć i budowania słownika dla ich wyrażania jest ważnym elementem edukacji.