Celem badania było poznanie uwarunkowań zmian w podejściu do edukacji seksualnej w ciągu ostatnich 50 lat oraz określenie metod nauczania z zakresu ludzkiej seksualności stosowanych w latach 1960-2010. Analizie poddano 135 artykułów dotyczących zdrowia i higieny na poziomie szkoły podstawowej. Dotyczyły one edukacji seksualnej, problemów etycznych oraz kwestii AIDS i HIV poruszanych w ramach zajęć z przyrody w szkołach podstawowych oraz nauczania biologii w gimnazjach i szkołach średnich. Przeanalizowano również programy nauczania biologii i higieny obowiązujące w latach 1960-2010. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że problematyka związana z edukacją seksualną nadal stanowi w Polsce kłopotliwy temat. Rodzice nie potrafią lub nie chcą rozmawiać o seksie z dziećmi, zrzucając odpowiedzialność na szkołę. Nauczyciele z kolei unikali nauczania edukacji seksualnej i przyznawali się, że jest to dla nich temat wstydliwy. Problem współżycia seksualnego utożsamiany był głównie z ryzykiem, natomiast wiedza związana z zapobieganiem przenoszeniu się chorób nie była powszechna. W rezultacie uczniowie nie dowiadywali się, że współżycie seksualne może być bezpieczne. Programy nauczania kładły nacisk na odpowiedzialność związaną z życiem seksualnym, plany lekcji dotyczyły zaś głównie funkcjonowania systemu rozrodczego, dojrzewania, ciąży, małżeństwa i rodziny. Uwzględniano również problem AIDS, środków antykoncepcyjnych, chorób przekazywanych drogą płciową i zagadnienia z zakresu bioetyki. Podstawa programowa uwzględniała w znacznie mniejszym zakresie wymienione problemy niż programy nauczania dla gimnazjów i szkół średnich. Podejście przyjmowane w formułowaniu programów nauczania uległo zmianie, a trend ten można było określić jako pozytywny. Niemniej większość analizowanych tekstów dotyczyła głównie AIDS, okresu dorastania i badań genetycznych, co sugerowało konieczność rewizji programu nauczania. Rewizja ta powinna uwzględnić potrzeby młodzieży, dynamikę zmian społecznych oraz rozwój nowych mediów.