Badanie miało na celu bliższe poznanie zjawiska dręczenia w szkole podstawowej oraz jego uwarunkowań (płeć, cechy łączące dręczone dzieci, stosunek uczniów do przemocy) i skutków (powielanie agresji w szkole), a także określenie stopnia zgodności odpowiedzi uczniów z obserwacjami nauczycielek. Badaniem objęto 538 uczniów (277 dziewcząt i 261 chłopców) największej szkoły podstawowej w Wałbrzychu (86,9% ogółu), w tym 86 uczniów z kl. II, 195 z kl. IV oraz 257 z kl. VI. W badaniu wykorzystano kwestionariusz D. Olweusa dla uczniów klas młodszych w adaptacji autora badania. Ponadto w 3 klasach nauczania początkowego poproszono nauczycielki o sporządzenie list uczniów ze swoich klas, którzy wyróżniali się nadmierną agresją lub byli najczęstszymi ofiarami. Wyniki badania ujawniły, że 30,3% uczniów uwikłanych było w relacje z udziałem przemocy (jako agresorzy, ofiary lub jednocześnie jedni i drudzy). W grupie dziewcząt odsetek ten był nieco wyższy (31,1%), niż wśród chłopców (29,5%). Jedynie w najmłodszej grupie badanych zaistniała sytuacja odwrotna, tzn. przewaga chłopców wśród uczestników zjawiska dręczenia. Ogółem dziewczęta okazały się przeważać również w grupie napastników, choć znów w kl. II dominowali chłopcy. Ci ostatni nieco częściej byli ofiarami przemocy bezpośredniej (13,8%), niż dziewczęta (11,6%). Z kolei dziewczęta dużo częściej (szczególnie w kl. IV) były ofiarami społecznej izolacji (16,2%), niż chłopcy (12,6%).