Celem badania było określenie stopnia przygotowania nauczycieli do emerytury, skuteczności działań adaptacyjnych do starości, relacji między świadomym przechodzeniem na emeryturę a przejawianą w jej czasie aktywnością oraz ogólnego poziomu aktywności nauczycieli na emeryturze. Badaniem objęto 123 nauczycieli różnych szkół średnich i podstawowych z miasta i okolic Mielca, w tym osoby w okresie przedemerytalnym (54) oraz emerytalnym (69). W badaniu posłużono się metodą sondażu diagnostycznego i narzędziem ankiety. Wyniki badania pozwoliły sformułować następujące wnioski: badani nauczyciele byli w dostatecznym stopniu przygotowani do wieku emerytalnego – najczęściej w wyniku samoadaptacji i poszukiwania własnych dróg wykorzystania wolnego czasu. Zanotowano wyraźne różnice w przygotowaniu do emerytury między osobami, które przeszły na nią z własnej woli, oraz tymi, które zostały do tego na różne sposoby zmuszone. Przypuszczalnie najlepszym sposobem przygotowania nauczycieli do emerytury byłoby stopniowe odchodzenie od pracy przez umożliwienie wykonywania obowiązków na pół etatu lub pełnienie funkcji doradcy itp. Większość nauczycieli-emerytów pozostawała aktywna pod warunkiem braku osamotnienia oraz przy istnieniu szans na utrzymywanie częstych kontaktów z własną rodziną lub dziećmi i młodzieżą. Nauczyciele posiadający pieniądze i znajdujący się w dobrym zdrowiu poświęcali się czasem turystyce oraz terapii zajęciowej i ruchowej lub hobby.