Celem badania było poznanie opinii młodzieży na temat egalitaryzmu. Badaniem objęto 100 osób, wśród których wyodrębniono dwie grupy: 50 studentów różnych kierunków studiów dziennych, pracujących zawodowo (25 kobiet i 25 mężczyzn), w wieku 20-24 lat – badani ci mieszkali najczęściej w dużym mieście (45), byli stanu wolnego (80%) oraz oceniali swoje warunki socjalno-bytowe jako dobre (20) lub bardzo dobre (10); 50 osób, które po ukończeniu szkół średnich lub wyższych nie uzyskali zatrudnienia (35 kobiet i 15 mężczyzn) w wieku 21-28 lat – badani ci mieszkali w miastach różnej wielkości, posiadali wykształcenie średnie zawodowe (30) lub wyższe (20), w większości byli stanu wolnego, pozostali zaś żyli w związku małżeńskim, z czego 16% posiadało dzieci. Wyniki badania ujawniły następujące prawidłowości: 36% studentów i 10% poszukujących pracy wyraziło przekonanie, że w Polsce równo traktowani są ludzie obu płci. 46% studentów i 80% szukających pracy stwierdziło, że płeć determinuje nierówne traktowanie na niekorzyść kobiet – mają one większy problem ze znalezieniem pracy, zajmują niższe stanowiska, stawia się im bardziej surowe ograniczenia niż mężczyznom, brak jest równości między kobietami i mężczyznami w zakresie zadań i obowiązków w rodzinie. 20% studentów i 12% poszukujących pracy stwierdziło, że ludzie są traktowani jednakowo niezależnie od wieku. Przeciwne zdanie wyraziło 64% studentów i 78% poszukujących pracy. Odpowiednio 20% i 40% badanych uznało, że gorzej traktowane są osoby starsze, a 38% i 38% – że gorzej traktuje się nowe pokolenie. 30% studentów i 14% poszukujących pracy uznało, że niektóre grupy społeczne są lepiej traktowane lub wręcz faworyzowane w Polsce – rzemieślnicy, właściciele spółek, ludzie bogaci. 10% studentów i 24% szukających pracy uznało, że niedocenianą grupą są rolnicy. Odpowiednio 16% i 40% badanych stwierdziło, że gorzej traktowana jest inteligencja z powodu niskich płac (np. nauczyciele) i podlegania silniejszej kontroli społecznej. 20% studentów i 14% poszukujących pracy uznało, że ludzi traktuje się równo niezależnie od ich miejsca zamieszkania. Odpowiednio 60% i 76% stwierdziło jednak, że ludzie ze wsi i z małych miasteczek traktowani są gorzej. 30% studentów i 20% poszukujących pracy uznało, że ludzie są jednakowo traktowani bez względu na ich stan cywilny. Odpowiednio 32% i 68% badanych było jednak przekonanych, że gorzej traktuje się osoby samotne, rozwiedzione i żyjące w związkach kohabitacyjnych – zwłaszcza w przypadku kobiet.