Badanie miało na celu weryfikację hipotezy, zgodnie z którą poczucie alienacji można minimalizować poprzez przynależność do grup nieformalnych. Badaniem objęto cztery grupy chłopców w wieku 15-17 lat (każda liczyła po 30 osób). Grupy utworzono ze względu na czynniki: przystosowanie – nieprzystosowanie społeczne oraz przynależność – brak przynależności do grup nieformalnych. Osoby niedostosowane społecznie przebadano w Policyjnej Izbie Dziecka w Gdańsku-Wrzeszczu oraz w Schronisku dla Nieletnich w Gdańsku-Oliwie. Osoby dostosowane społecznie były uczniami szkół zawodowych w Trójmieście. W badaniu wykorzystano Skalę Poczucia Alienacji oraz Skalę Wsparcia Społecznego, oba narzędzia były własnej konstrukcji. Wyniki badania pozwoliły sformułować następujące wnioski: przynależność do grup nieformalnych wiązała się z poczuciem zakorzenienia (zmniejszonym poczuciem alienacji), przy czym przynależność do grup o charakterze destruktywnym korelowała z mniejszym poczuciem alienacji niż przynależność do grup o charakterze konstruktywnym. Bez względu na to, czy grupa miała charakter destruktywny, czy konstruktywny, przynależność do niej wiązała się z otrzymywaniem większego wsparcia społecznego niż brak takiej przynależności. Przynależność do grup o charakterze konstruktywnym korelowała z większym wsparciem emocjonalnym niż przynależność do grup destruktywnych, a przynależność do grup destruktywnych – z większym wsparciem informacyjnym i instrumentalnym niż w przypadku braku takiej przynależności.