Badanie miało na celu weryfikację hipotezy, zgodnie z którą uwaga podzielna utrudnia uczenie się. Metodą badania był eksperyment laboratoryjny, w którym wykorzystano bezpośrednie i pośrednie pomiary pamięci. Pomiar bezpośredni pamięci polegał na pomiarze czasu reakcji badanych na bodźce świetlne. Z kolei pomiar pośredni pamięci opierał się na pomiarze proporcji poprawnych odpowiedzi, uzyskanych w zadaniu generatywnym. Wykonano eksperymenty według dwóch wzorców, różniących się jednym elementem: 1) eksperyment podwójny-sekwencyjny z zadaniem generatywnym – badani wykonywali najpierw dwa zadania równocześnie, z których pierwsze polegało na reagowaniu na bodźce świetlne (pomiar bezpośredni), drugie zaś na identyfikacji liczby odtworzonych niskich dźwięków (wprowadzenie podzielności uwagi); następnie wykonywano trzecie zadanie o charakterze generatywnym, które polegało na przewidzeniu miejsca pojawienia się bodźca świetlnego (poprawność wykonania tego zadania uzależniona była od pojawienia się procesu uczenia się przy wykonywaniu zadania pierwszego); 2) Eksperyment pojedynczy-sekwencyjny z zadaniem generatywnym – w wariancie nie wprowadzono równoczesnego wykonywania dwóch zadań, ograniczono się do zadania pierwszego (bodźce świetlne); następnie badani wykonywali zadanie generatywne analogicznie do eksperymentu podwójnego-sekwencyjnego. Badaniem objęto 144 studentów pierwszego i drugiego roku Wydziału Nauk Humanistycznych KUL (50% kobiet i 50% mężczyzn). Badanie przeprowadzono w Zakładzie Psychologii Eksperymentalnej KUL w warunkach laboratoryjnych. Wyniki badania pozwoliły potwierdzić hipotezę – fakt wykonywania dwóch zadań równocześnie uniemożliwiał nauczenie się sekwencji bodźców świetlnych.