Przedmiotem badania był związek między poziomem samooceny uczniów a ich osiągnięciami szkolnymi. Sformułowano następujące pytania badawcze: czy i jaki związek występuje między poziomem samooceny badanej młodzieży a jej ocenami szkolnymi; jakimi wynikami w nauce legitymuje się młodzież szkół średnich ujawniająca wysoki, średni i niski poziom samooceny. W badaniu uczestniczyło 371 uczniów klas pierwszych i drugich liceum ogólnokształcącego w Nysie. Badani byli w wieku od 16 do 18 lat. Wyniki badania potwierdziły zależność między poziomem samooceny a wynikami szkolnymi (na poziomie istotności statystycznej). 59,6% respondentów z wysokimi wynikami w nauce odznaczało się również wysokim poziomem samooceny. Bardzo dobre rezultaty w nauce osiągało 42,3% uczniów o średniej samoocenie i 17,5% o niskiej. Na podstawie tej zależności stwierdzono, że im lepsza samoocena, tym lepsze wyniki w nauce osiąga uczeń, a tym samym jest lepiej przystosowany do szkoły. Przeciętne rezultaty osiągało 41,6% respondentów o średniej samoocenie i 23,3% o niskiej. W grupie badanych o wysokiej samoocenie średnie rezultaty osiągało 19,3% osób. Słabe albo bardzo słabe oceny otrzymywało 16,1% uczniów o przeciętnej samoocenie, 21,1% o wysokiej i 59,2% o niskiej. Niskie osiągnięcia w nauce miały osoby źle przystosowane do warunków szkolnych, najczęściej sprawiające także trudności wychowawcze. W badanej populacji nie stwierdzono istotnych różnic w rozwoju intelektualnym. Na podstawie wyników badania można wnioskować, że niska samoocena, która zakłada negatywne pojęcie o własnej wartości, cechach zewnętrznych i wewnętrznych, osłabia motywację do nauki. U osób nisko siebie ceniących pojawia się lęk w sytuacjach i zadaniach, w których zakładają porażkę. Inaczej dzieje się w przypadku młodzieży o wysokiej samoocenie – wstępne założenie o pełnej realizacji zamierzonego zadania wpływa inspirująco na aktywność, podwyższa motywację.