Celem badania było określenie związku między poczuciem bezpieczeństwa a zaawansowaniem procesu wykolejenia przestępczego młodzieży. Pomiar bezpieczeństwa przeprowadzono w: młodzieżowych ośrodkach wychowawczych dla chłopców niedostosowanych społecznie (203 w wieku 15–18 lat), grupa A; Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym dla dziewcząt w Łodzi (50 osób w wieku od 15 do 18 lat), grupa B; Zakładzie Poprawczym w Ignacewie (51 chłopców, wiek: 15–18 lat), grupa C; Zakładzie Karnym w Płocku (58 recydywistów), grupa D; Zakładzie Karnym w Głubczycach (60 osób skazanych po raz pierwszy), grupa E; grupie dziewcząt dostosowanych społecznie (grupa kontrolna F, 50 osób w wieku od 15 do 18 lat); grupie chłopców dostosowanych społecznie pochodzenia miejskiego (165 osób w wieku od 15 do 18 lat), grupa G; grupie chłopców dostosowanych społecznie pochodzenia wiejskiego (kontrolna, 44 osoby w wieku od 15 do 18 lat), grupa H. Łącznie w badaniu wzięło udział 681 respondentów. Do pomiaru bezpieczeństwa wykorzystano Kwestionariusz Poczucia Bezpieczeństwa Z. Uchnasta. Pytania dotyczyły trzech kategorii: poczucia bliskości, stabilności i zaufania do siebie. Porówano następujące grupy: A i G, A i B, B i F, B i G, G i H, A i C, D i E, C i D oraz C i E. Wyniki badania pokazały, że uczucie bliskości jest najwyższe wśród: chłopców dostosowanych społecznie, dziewcząt dostosowanych społecznie, mężczyzn skazanych po raz pierwszy oraz chłopców z obszaru wiejskiego, dostosowanych społecznie. Najniższy poziom poczucia bliskości wystąpił wśród: chłopców niedostosowanych społecznie (C), dziewcząt niedostosowanych społecznie (B), recydywistów (D), chłopców niedostosowanych społecznie (A). Okazało się, że dziewczęta przejawiały niższe poczucie bezpieczeństwa niż ich koledzy – bez względu na stopień dostosowania albo niedostosowania społecznego. Chłopcy z zakładu poprawczego wykazywali się niższym poczuciem bezpieczeństwa niż ich niedostosowani rówieśnicy z młodzieżowego ośrodka wychowawczego – być może w tym przypadku o poziomie poczucia bezpieczeństwa decyduje stopień dostosowania społecznego. U recydywistów stwierdzono niższe poczucie bezpieczeństwa niż wśród osób skazanych po raz pierwszy. Okazało się również, że miejsce zamieszkania może wpływać w znacznym stopniu na poczucie bliskości – było ono mniejsze wśród dostosowanych chłopców ze wsi, a większe wśród dostosowanych chłopców z miasta. Największym poczuciem bezpieczeństwa charakteryzowały się grupy: skazanych po raz pierwszy, chłopców społecznie dostosowanych z miasta, chłopców dostosowanych ze wsi oraz recydywistów z zakładu karnego. Największe zaufanie mieli do siebie: skazani po raz pierwszy, chłopcy dostosowani społecznie z miasta, skazani recydywiści z zakładu karnego, chłopcy dostosowani społecznie ze wsi.